Een sprong in het diepe met een rekkoord die de val breekt van de springer, … dat is bungeespringen. Maar voor acteurs? In het keldertheater van Het Fakkeltheater bracht Theater Zeemanshuis in november 2016 en ook nu in maart een reeks voorstellingen met de naam “Bungeejumpen voor acteurs”. Dus dat wekte mijn nieuwsgierigheid.
Tien verschillende stukken werden er gebracht, samen onder deze noemer; tien premières die tegelijkertijd dernières waren, telkens een bungeesprong voor de acteurs die het podium betraden om een stuk te brengen zonder repetities, waarvoor ze niet op voorhand wisten wat ze zouden gaan zeggen, noch de tekst kenden van hun tegenspelers, of zelfs niet de situatie waar ze die avond in verzeild zouden geraken.
Het hele idee kwam voort uit improvisatieoefeningen en de vraag wat er zou gebeuren als nu eens de hele voorstelling één improvisatie werd?! Improvisatietheater, waarbij men dit keer echter niet vertrekt vanuit de input uit het publiek, maar waarbij de acteurs vanuit een korte tekst, hun relatief vrije invulling van hun personage en de (onverwachte) reacties van de tegenspelers een theatervoorstelling creëren.
Verschillende acteurs van Theater Zeemanshuis schreven vorig jaar een “ verhaal”, ’t is te zeggen, zij zetten de brede krijtlijnen uit van een stuk, de plot en de personages. Zo schreef Tine Vechter het verhaal “De lege zaal”, waarvan de centrale figuur een zanger is – meer verklap ik niet-, dat op vrijdag 17 maart voor het eerst en laatst werd gespeeld door Stijn Van Haecke en Wim Peeters, beiden uit de acteurskern van het Theater Zeemanshuis, aangevuld met de gastacteurs Kelly Van Steenwegen en Linda Van Heeswijk. Blijkbaar kwamen deze twee laatsten uit het amateurtoneel, maar zij stonden zonder twijfel hun vrouwtje naast de twee mannelijke acteurs.
Na een korte inleiding van Linda Robaye, ook vaste waarde binnen het Zeemanshuis, over de achtergrond en werkwijze, de spelregels, van de voorstelling, gaf Tine Vechter de context weer van het verhaal aan het publiek én aan de acteurs; vervolgens kreeg elke acteur apart, wat extra achtergrondinformatie, zoals een paar geheimen, over hun personage. En werd gevraagd deze informatie op strategische wijze naar voor te brengen tijdens het spel, zodat het er naar uit ziet dat er wel een paar pittige en/of grappige confrontaties kunnen ontstaan.
Terwijl het publiek even een korte pauze geniet, krijgen de acteurs de tijd om zich in hun rol in te leven. En vervolgens worden de acteurs al spelenderwijs baas over het verhaal. Zij maken samen, al improviserend, het stuk van die avond, tot de auteur een eindsignaal geeft. Zelfs al werd eenmalig een stuk met dezelfde verhaal in deze reeks twee avonden gespeeld, toch waren het twee verschillende voorstellingen, want de andere acteurs in de cast maakten dat het verhaal heel andere wendingen kregen.
Het is dus een bungee sprong voor de acteurs, maar ook voor het publiek is dit soort theater een sprong in het diepe duister. Maar voor hen die van dergelijke verrassingen houden, is dit zeker een aanrader. Er is beloofd dat er nog een reeks komt, dus dat is al iets om naar uit te zien in het volgende theaterseizoen.