Zondagavond ging Café Beveren in première. Na Viva Minerva besloot “Het Achterland” een nieuwe Antwerpse legende in de kijker te zetten. Van muziek uit de radio tot muziek uit een authentiek dansorgel van Decap.
Café Beveren staat bekend om zijn dansorgel. Een oude traditie die nog maar in weinig café’s in stand is gebleven. Maar dit jaar is het feest want Café Beveren bestaat 80 jaar. Jeannine (Annemarie Picard) de cafébazin wilt het liefst een bescheiden feestje, maar dat is buiten haar vaste stamgasten gerekend. Irma (Janine Bischops) is even oud als Café Beveren en ziet het dan ook direct veel grootser. Ze wordt bijgestaan door Franske (Thomas van Goethem), een sympathieke, maar iets wat simpele jongen die boven het café woont. Hij heeft geen nagel om aan zijn gat te krabben en leeft van de koekjes van Irma haar koffie, de cola zero’s die de andere hem trakteren en het OCMW. Naast hen hebben we nog Nancy (Linda De Ridder). Zij werkt vlakbij in de rosse buurt en komt voor haar werk altijd even langs om een martini te drinken. Ook Theo (Peter Van de Velde) vliegt er na zijn werk stevig in. Een witte porto moet hem over de schok van zijn leven helpen. Zijn werk is van locatie verhuisd waardoor hij nu dagdagelijks mag werken in het nieuwe Havenhuis. Het enige kleine probleempje dat Theo daarmee heeft is dat hij hoogtevrees heeft.
Hun rust en gezelligheid wordt verstoord als Dennis (Peter van Asbroeck) langskomt. De vrolijke Nederlander lijkt op het eerste zicht een vriendelijke en gulle man, maar al snel wordt duidelijk dat het een wolf in schaapsvacht is. Is Dennis iets van plan met het café? Zal het voor Jeannine en haar vaste klanten op tijd duidelijk worden en slagen ze er nog in het café te redden? U kan het antwoord op al uw vragen te weten komen door simpelweg naar het stuk te gaan kijken.
Deze komedie, ontsproten aan de hand van Jeroen Maes, geeft je de hele avond een glimlach op je gezicht. De hilarische toestanden zorgen regelmatig voor lachsalvo’s, maar ook de kleurrijke personages dragen hierin hun steentje bij. Naast de gekende acteurs was er voor een groot deel van het publiek nog een vrij onbekend hoofdpersonage. Jeroen Maes gaf het dansorgel namelijk een belangrijke rol. Het was niet zomaar een stuk van het decor, het orgel leefde en was een personage op zich. Hij reageerde op de gesprekken en de gevoelens van de stamgasten, vooral dan van zijn bazin, en maakte telkens een passend muziekje. Bekende Vlaamse liedjes of echte klassiekers lieten regelmatig een intro horen om even voor de juiste sfeer te zorgen.
Naast de topcast, kregen nog enkele figuranten de kans om eens op het podium te schitteren. Als toevallige cafégangers lieten ze zich helemaal gaan op de tonen van het orgel en maakten ze samen met de hoofdcast een waar feestje op het podium.
Tussen de lachsalvo’s door slaagde “Café Beveren” erin de gevoelige snaar te raken. Hier en daar werd een traan weggepinkt of werden we met verstomming geslagen. Onverwachte wendingen zorgden ervoor dat we onze aandacht geen enkel moment verslapten. Een stuk dat je in één keer zou kunnen zien omdat de tijd voorbij vliegt. Voor je het weet was het gedaan en bleef je hunkeren naar meer. Vooral het open einde liet sommige wat op hun honger zitten.
Wil jij ook eens kennis maken met één van de monumenten van Antwerpen? Ga dan zeker eens een kijkje nemen naar de versie van Jeroen Maes. Zijn Café Beveren is alvast eentje waar we graag vaste stamgast van zouden worden.
Je kan nog bijna heel de zomer gaan geniet van het stuk, meer bepaald tot en met 13 augustus. Voor meer tickets en info kan je terecht op www.cafebeveren.be of www. fakkeltheater.be
