Het was geen gewone zondag daar in de binnentuin in de Bijloke. Voor de vijftiende verjaardag van Gent Jazz besloten de weergoden het publiek gunstig gezind te zijn. De organisatoren trakteerden dan weer op enkele pareltjes. Something old, something new, something borrowed, something blue. Nothing boring.
Nordmann
Door de vermaledijde file het eerste nummer gemist, maar net op tijd om in een saxy ritme meegesleurd te worden door de jongens van Nordmann. Nog maar 1 plaat uit, de tweede is onderweg. Wat ze brachten was een sound die veelbelovend aan het vormen is. Een ritmisch genoegen sluipt door je lijf en hoezeer je je ook verzet, je tenen en voeten komen in beweging. De trage nummers kunnen niet bekoren, maar de gedreven, jeugdige argeloosheid bij de snelle tracks maakt alles goed. Gooi er nog een leuke bindtekst bij die je informeert over de piemel van Napoleon en je krijgt iedereen meteen weer bij de les. De organisator roemde de heren als een krachtig apero en dat kunnen we niet ontkennen. De energetische bom toont zich dan ook erkentelijk tegenover een dankbaar publiek. Arm in arm een collectieve buiging op het einde van hun set heeft me overtuigd dat deze heren weten waarmee ze bezig zijn en maar al te goed begrijpen hoe ze fans moeten maken.
Barefoot and the shoes
“Everybody wants to lose themselves.” Geen ijdele woorden, want wie het optreden meemaakte, liet een stukje van zijn ziel achter daar bij de Garden Stage. Wie ze niet kent, moet ze nodig ontdekken. Een mooi samenspel tussen de verschillende leden, aan elkaar gelijmd door de dijk van een stem van de leadzanger. We wanen ons op een folkfestival, om dan naar de soundtrack van een nieuw “Girls” seizoen te luisteren en tot slot te dromen van een duet met Lais. Iedereen luistert als gehypnotiseerd en wiegt gedwee mee op het ritme. Na afloop betrappen we ons erop dat we bijna vergeten te applaudisseren. Een oude heer buigt en schudt het hoofd in erkenning bij de laatste noten. Ik wou nog roepen “shut up and take my money”, maar de jongens waren hun CD’s vergeten. Saddle your horse, let’s shake some dust. Feast your minds, tell your tales with wanderlust. #wordporn en #fan.
Moondog by Roland & Friends
Roland! Isolde Lasoen! Patrick Riguelle! En een hoofddeksel dat aan een roze Dory deed denken. De natte droom van elke zichzelf respecterende muziekliefhebber. De technische expertise druipt eraf en roept een onwezenlijk sfeertje op. Alsof je heiligschennis pleegt door de grootmeesters af te luisteren. Maar dan barst de creativiteit los. Rock, samba, blues wisselen elkaar af, dwarsfluit flirt met trompet, Roland wordt Willie Nelson om uiteindelijk naar nog meer te doen hunkeren wanneer de laatste noten van een wervelende tarantella je op je benen doen spinnen. NOG!
Flat Earth Society + Mauro Pawlowski
De immer gefocuste en in zijn gitaar gekeerde Mauro nam niet de lead, maar goot een zeker je-ne-sais-quoi sausje over de wervelende wok van de Flat Earth Society. Een hommage aan Frank Zappa, voorwaar, en bovenal nog meer dan dat. De contrabas en drummer zijn aan elkaar gewaagd en jagen je op in speelse interludes. Het spel van prooi en jager wordt intenser. De big band vult en voelt elkaar sterker aan en plots is het publiek de prooi. De prooi geeft toe. Tegen zoveel overmacht kunnen we niet op. Sterk, dames en heren. Sterk. Krachtig. En knap.
Balthazar
Een zonnige dag mogen afronden in een tent die wordt opgefrist door een avondbriesje – er zijn slechtere omstandigheden om af te sluiten. Het publiek was er klaar voor en de jongens maakten zich op voor een thuismatch. Vaak nog de moeilijkste na de sterke lancering die deze groep meemaakte. Maar Balthazar stond er. Sterker nog, geen droog oog bij de oproep “raise your glass”. Het gesmos van het dronken groepje in de buurt hoort erbij, alcohol versterkt de emoties, niewaar?
Een collectief glaasje heffen en dikke duim voor de groep die als enige een encore toegift gaf. De violen glooiden een kronkel door het publiek en verwarmden het hart. Mooie afsluiter die moeiteloos overloopt in het sein van de organisatoren dat dit het einde is: Moon River.
Moon River, wider than a mile, wherever you're going I'm going your way.
Strak plan, Gent Jazz, strak plan. (Maya Staels)
