It’s A Campingflight Down The Rabbit Hole
Na 2 dagen spetterende optredens is DTRH toe aan zijn laatste dagje festivalpret. En ook vandaag stelt het weer ons niet teleur. Na twee dagen zon, gaf de weersvoorspelling voor vandaag bewolking aan. Toch komt de zon vaak piepen en blijf het ook, buiten een paar druppeltjes, droog.
Ideaal dus voor een dagje relaxen op de weide, want na 2 dagen treedt de vermoeidheid wel in. Dit is ook goed merkbaar op het terrein. Was de weide de vorige dagen redelijk goed gevuld tegen de middag aan, is het nu opmerkelijk rustig. Vele festivalgangers liggen/ zitten dan ook nog op de camping of amuseren zich in de speeltuin en op het strandje aan het water. De Groene Heuvels is normaliter dan ook een vakantiepark, maar bewijst zich dit weekend uitermate geschikt te zijn voor een festival. Ondanks het goede weer en de aangename omgeving is een groot deel bezoekers al richting huis vertrokken. Nu de grootste namen zijn gepasseerd, blijven vandaag de, voor mij toch, minder bekende artiesten over. Het ideale moment om nieuwe bands te ontdekken in andere woorden. Met dit vooruitzicht begin ik dan ook vol goede moed aan deze derde festivaldag.
De optreden vandaag starten iets vroeger en ook de de afsluiters staan vroeger ingepland. Het is maandag dan ook gewoon een werkdag voor vele bezoekers. Ik start ook rustig in de Teddy Widder waar de Duits-Britse componist Max Richter ons kennis laat maken met het neo-klassieke spectrum. Hoewel ik zelf toch maar blijf staan, hebben veel luisteraars zicht neergevlijt op het gras en lijken sommigen zelfs in dromenland te zijn beland. Ook Amerikaanse singer-songwriter Natalie Prass, die aansluitend speelt in de Fuzzy Lop, opteert voor voor het rustige Sound of Music klinkende nummers 'Its You' om vooraleer de bas erbij te halen. In de Hotot daarentegen komt de jungle tot leven dankzij 9 jonge Amsterdammers van de funky band Jungly by Night. Dit moet toch veruit één van de grootste bands zijn die tot nu hebben opgetreden. Deze sympathieke mannen krijgen het, toch al vroeg op de dag, voor elkaar om iedereen éénzelfde golvende beweging te laten maken. Misschien dat zijn verwijzing naar 'zijnde van de sesamstraageneratie' een band creërt met het publiek. Het wordt in ieder geval gesmaakt door het publiek en krijgt zelfs de approval van Seasick Steve die wat later dat zelfde podium eigen zal maken.
Hoewel Nederlandse rockband Birth of Joy wat later op de dag er op los rockt, komt het feest deze zondag pas echt op gang tegen de vroege avond in de Hotot. Daar treedt namelijk de Argentijnse/ Colombiaanse/ Spaanse groep Che Sudaka op. Met lage verwachtingen begeef ik me naar de tent. Afgaand op het kleine aantal aanwezigen belooft het niet veel soeps te worden. Groot is dan ook mijn verbazing als de gekte losbreekt. Dit komische quartet weet meteen de sfeer erin te brengen. In het Spaans en gebrekkig Engels roepen ze het publiek op om mee te doen om er een echte punk regae party van te maken. En het werkt. Armen zwaaien van links naar rechts. De bandleden lopen naar voor naar echter en het publiek volgt moeiteloos. Mensen nemen elkaar vast om er een vloeinde beweging van te maken. En naar mijn weten is het de eerste keer tijdens dit festival dat iedereen zakt naar de grond om daarna vollop in de lucht te springen. Ik moet dan ook m'n Spaanse (knipoog) waaier naar boven halen om enige afkoeling te creëren. Nog even in het publiek (!) crowdsurfen en dan kan iedeen vrolijk scanderend de tent verlaten.
Veel van de artiesten die optraden op DTRH kwamen van, of moesten naar, nog een ander (Europees) festival dit weekend. Voor Seasick Steve was dit blijkbaar niet het geval. Hij liep vanaf zaterdag al rustig rond op het terrein genietend van de vele optredens, de erg relaxte sfeer en de 'beautiful women'. Hij had dan ook alleen maar lovende woorden voor onze Noorderburen. De liefde is blijkbaar wederzijds, want de opkomst en het enthousiasme voor deze erg down-to-earth muzikant was groot. En begrijpelijk. Op een oud wasbord dat hij met behulp van een Missipi nummerplaat en oude gedeeltelijke banjo omgetoverd heeft tot een waar muziekinstrument, creëert hij met behulp van een vastgetapete vingerhoedje fantastische muziek. Deze creatieveling heeft muziek in zijn bloed en daar draait het bij hem ook om. Geen grote overdreven show, maar eenvoudige verhalen over zijn verleden en leven, die inspiratie vormden voor zijn muziek, staan hier centraal, zoals zijn 'Old American Car', een 'Barracuda 68. Als hij dan een dolgelukkig meisje uit het publiek uitnodigt op het podium om een lovesong voor te zingen, doet hij er ook alles aan om haar op haar gemak te stellen. De tijd vliegt voorbij en voor ik het wel en goed besef is het uur al om. En ondanks het smekende geroep 'We Want More.' is er geen ruimte voor een encore. En bij deze zit het er dan ook zo goed als op. Want misschien is het de vermoeidheid die komt optreden, maar Leftfield en The War on Drugs kunnen me niet bekoren. Dat kan niet gezegd worden van dit jonge muziekfestival. De goedgekozen locatie, het lekkere eten/drinken, de vele activiteiten, de relaxte atmosfeer en natuurlijk de fantastische artiesten maken van Down The Rabbit Hole een echt 'toppertje' om het op z'n Hollands te zeggen. Hopelijk zijn we er volgend jaar weer bij.