De twee broers Raf en Mich Walschaerts, oftewel Kommil Foo spelen nog tot eind juni hun theatervoorstelling Schoft in de Belgische en Nederlandse theaterzalen. Dat de broertjes van alle markten thuis zijn bewijzen ze door zowel theater als muziek te combineren in deze zaalshow. De voorstelling wordt op een bijzonder grappige manier geopend als kleine broer Mich ‘een dood menselijk exemplaar’ (een poedelnaakte Raf) onderzoekt. In de humor zit echter wel diepgang verwerkt, getuige de ‘kleine wondjes op de voeten, typisch aan het menselijk ras, van het naast de schoenen lopen’. We worden ook geconfronteerd met de hypocrisie van vandaag de dag; de ziel van de steenrijke zakenman wordt niet witgewassen met een gift van 5€ aan de bedelaar in de straat…
Kommil Foo bezingt de trotsheid van de mens. Van de zwarte vrouw Rosa Parks die in 1955 weigerde haar plaats op de bus af te staan aan een blanke man, tot de onbekende man die in 1989 de tanks op het Chinese Tiananmenplein tot stilstand bracht. Echter ook blijkt het menselijke ras teleur te stellen; mensensmokkelaars die grof geld vragen voor onzekere overzeese tochten, mannen die zichzelf tot ontploffing brengen in grote menigtes… Het is duidelijk, de mens is een onvoorspelbaar wezen, soms mooi en fragiel, op andere momenten lelijk, onvoorspelbaar en wreed.
Het hoofd, het hart en de seksuele driften, dat is waar de mens uit bestaat, en de kunst bestaat erin de balans te vinden tussen deze 3 elementen. Dat leren we althans van deze voorstelling, en waarschijnlijk zitten Raf en Mich er niet zo ver naast. De mens is een wezen dat leeft, met liefde, gebreken, beloftes, spijt, wreedheid, geluk, ongeluk, vergankelijkheid… We worden geleid door onze diepste gevoelens, en deze kunnen ons het juiste óf het verkeerde pad opsturen.
Zorgvuldig opgebouwd via een ware slapstick scène, waarin Mich probeert om een half gekantelde tafel te dekken, worden we in het verhaal van tante Lis en nonkel Phil gezogen. Het bijzonder komisch gebrachte verhaal blijkt echter aan het einde bloedserieus én choquerend te zijn. Waar het publiek 10 seconden eerder nog luidruchtig zat te lachen, zit het nu duidelijk met een krop in de keel. Soms is de mens een schoft, als hij het evenwicht in het leven niet kan bewaren…
Kommil Foo is bij momenten ook gewoon genieten. In de muzikale intermezzo’s bezweert Mich ons met zijn stem en pianospel, terwijl broer Raf op de akoestische gitaar tokkelt en ons op zijn eigen manier bespeelt met zijn teksten en mondharmonica.
Deze muzikale passages brengen rust in de voorstelling die soms wel wat chaotisch overkomt. De ‘kleine’ (Mich) en de ‘dikke’ (Raf) gaan regelmatig tekstueel in de clinch met elkaar, wat voor het publiek een bepaalde onrust creëert wegens af en toe moeilijk te volgen. Maar verder geen kritiek, de voorstelling Schoft staat stevig op z’n benen en doet de kijker nadenken over het leven, menselijke waarden en onze ziel. En dat is in deze tijden van overaanwezige media meer dan welkom. Uit deze avond blijkt dat slechts één theaterstuk zowel boeiend, confronterend, amusant als leerrijk kan zijn. Dat is een hele verdienste, met dank aan Kommil Foo.