Moriarty's vierde album begint waar "The Missing Room" is geëindigd: op de drempel van een andere wereld - het rijk der geesten, spoken en ronddwalende zielen. Het is -echter- niet een album over de dood, maar eerder een reis door een land bekend als de "onderwereld", of het "hiernamaals".
In 2014, na een paar jaar toeren, openden we onze archieven, onze koffers en notitieboeken gevuld met onvoltooide fragmenten, vergeten muziekstukken en obscure teksten.
We vonden oude tracks, geregistreerd op tapes (en dictafoons), opgenomen in de backstage van theaters, hotels en externe schuilplaatsen. Liedjes die we ooit hadden geïmproviseerd, en erna verloren en vergeten ("G.I. Jesus", "Reverse/Anger", "Long Is The Night"...).
Verhalen over liefde en verlies hadden we geschreven en opgenomen op de zolder van een boerderij ("Milena", "Maybe A Little Lie"...).
Fietsend door de zomerregen in Kyoto, zongen we luidkeels het verhaal over een gestorven man ("Ginger Joe")... een paar jaar later namen we de eerste versie van dat nummer op met de tovenaars van Cajun, Mama Rosin.
Er was ook een radio drama, geïnspireerd door Bulgakov's "Master & Margarita", voor dewelke we liedjes schreven over demonen, heksen en dissidenten (the single "Long Live The (D)evil", "When I Ride", "Across From My Windows", "Fire Fire"...). Terug in onze geboorteplaats installeerden we ons en lieten we enkele verhalen ontstaan in het koude december-licht, liedjes over het lot, vriendschap en verborgen geheimen ("Diamonds Never Die", "History of violence").
Vervolgens, naar onze gewoonte, begonnen we een tour van kleine locaties en akoestische optredens doorheen Frankrijk, Quebec en Zwitserland, en lieten we de liedjes opgroeien en ontwikkelen op het podium voor een publiek, vooraleer we gingen opnemen met Renaud Letang, wie de meeste nummers in Studio Ferber te Parijs heef geproduceerd en gemixt.
Nogmaals werden we getroffen door de steeds terugkerende thema's die ons bleven achtervolgden, op de een of andere manier koppelden ze alle nummers: de verloop van tijd en leven, de onzichtbare dans tussen leven en dood, tussen mensen en spoken, de verstrengeling van onze wereld met het hiernamaals.
Uiteindelijk kunnen we alleen maar lachen met onze eigen ongecontroleerde neiging tot het schrijven van begrafenisliedjes, muziek omzettend in een 'totentanz', een tragi-komedische dans van skeletten, een "memento mori".
Vandaar dat we besloten hebben om dit album Epitaph, om de spot te drijven met Pietje De Dood zelve, hem doen geloven dat men met hem kan dansen.
Moriarty The Band