4 documentaires van 7 minuten per aflevering, inhoudelijk en vormelijk heel verscheiden, gemaakt door een al even bont gezelschap van regisseurs en met als rode draad de fascinatie van de makers voor hun onderwerp. Dat is 4 x 7 in een notendop, ook in de tweede reeks die op dinsdag 11 april van start gaat.
Het programma heeft een nieuwe look gekregen en de makers worden telkens kort voorgesteld door Radio 1-stem Ayco Duyster (voice over), maar verder blijft het concept van 4 x 7 ongewijzigd. De makers van de documentaires zijn opnieuw een mix van bekende namen, zoals Jan Van Rompaey, Dominique Deruddere, Johan Depoortere, Karl Symons en Jan Verheyen; mensen die vooral in het professionele circuit bekend zijn, zoals Joe Vanhoutteghem, Ibbe Daniels en fotograaf Teun Voeten; en heel wat jong talent, zoals Juanita Onzaga en Frederike Migom.
Die laatste mag trouwens de spits afbijten in de eerste aflevering van het nieuwe seizoen. In Valies vol dromen gaat ze na wat er geworden is van haar vroegere medestudenten aan de toneelschool in New York. Joe Vanhoutteghem vertelt in Homesick over een dramatische gebeurtenis in zijn jeugd. Wouter Deboot portretteert in Café Warande de 84-jarige uitbater van een volkscafé. En oorlogsfotograaf Teun Voet gaat in Sacrifice op zoek naar de drijfveren van de moorddadige Mexicaanse drugscartels.
Aflevering 1 – dinsdag 11 april
Frederike Migom - Valies vol dromen
Frederike Migom droomde er als kind al van om actrice te worden. Op haar 17de reisde ze haar dromen achterna naar New York om daar toneel te gaan studeren aan de American Academy of Dramatic Art. In haar klas zaten toen allemaal jongeren met een valies vol met dromen. 10 jaar later woont Frederike in Brussel en werkt ze vooral als regisseur. En ze vroeg zich af hoe het gesteld zou zijn met al die toenmalige klasgenoten en hun grote acteursdroom. Voor haar minidocumentaire Valies vol dromen reisde ze terug naar New York, waar het allemaal begon, en naar Los Angeles, waar de meesten van hen nu wonen. En ze is hen gaan vragen wat er van hun grote droom is verder gekomen.
In 2002 trok Frederike Migom naar New York om actrice te worden. Drie jaar later verhuisde ze naar Parijs voor een filmopleiding. Ondertussen werkt ze als freelance actrice en heeft ze al een heel aantal kortfilms op haar actief. Haar documentaire Nkosi Coiffure ging de wereld rond en speelde op filmfestivals in Londen en New York. In afwachting van haar eerste langspeelfilm maakte ze voor 4 x 7 alvast een korte documentaire over het moeilijke pad naar het grote scherm.
Joe Vanhoutteghem: Homesick
Toen Joe Vanhoutteghem 17 was, verdronk het zoontje van zijn zus in het zwembad van hun ouders. Joe was toen gewoon thuis, net zoals een aantal andere familieleden, maar niemand kon het drama voorkomen. Joe woont nu al een hele tijd zelf in het huis en wordt daardoor zeer regelmatig herinnerd aan die tragische dag in 1983. In Homesick verkent hij de dag waarop het toeval geleid heeft tot de dood van zijn neefje.
Joe Vanhoutteghem werd geboren in het jaar 1966. Het jaar dat de Beatles er definitief de brui aan gaven. En aan de meubelen in zijn huis te zien is hij in dat jaar blijven wonen. Samen met Koen Mortier startte hij in 1999 het productiehuis CZAR, dat al jarenlang succesvol reclamefilms maakt voor binnen- en buitenland. Joe begon als filmanimator, maar ontwikkelde zich al snel tot allround regisseur met een grote voorliefde voor het poëtische en het surreële. Voor zijn documentaire keert Joe terug naar een dramatisch moment in zijn jeugd. Hij ziet deze korte documentaire als de opstap naar een speelfilm die hij ooit hoopt te maken.
Wouter Deboot: Café Warande
Normale tieners gaan graag naar fuiven en feesten allerhande. Maar Wouter Deboot bracht zijn vrije tijd in zijn tienerjaren liefst door in authentieke oude cafés. Het waren de plekken waar zijn ouders en grootouders plezier hadden gemaakt. Die oude cafécultuur is nu stilaan aan het verdwijnen. Wouter Deboot ging in Zwevezele, vlakbij zijn eigen geboortedorp, op bezoek in Café Warande. Uitbater Urbain is ondertussen 84 en hij heeft geen kinderen. Het ziet er naar uit dat ook zijn café binnenkort zal verdwijnen.
Het is een fenomeen dat je wel vaker ziet bij televisiemakers, maar Wouter Deboot gaat graag op café. Velen zullen hem kennen als de eenzame fietser die voor Iedereen Beroemd op zoek ging naar het noorderlicht. Al werkte hij de afgelopen jaren vooral áchter de schermen voor verschillende documentaires, voor het één programma Peter Live en voor Iedereen Beroemd. Voor zijn 7 minuten-documentaire koos Wouter voor een vertrouwd biotoop en ging hij gewoon weer op café.
Teun Voeten: Sacrifice
Van alle conflicten die oorlogsfotograaf Teun Voeten ooit van nabij gevolgd heeft, vond hij de oorlog tussen de Mexicaanse drugskartels de meest afschuwelijke. Mensen worden er zonder veel omhaal neergeschoten en op de meest gruwelijke manier vermoord. Teun heeft zich altijd afgevraagd hoe mensen zoiets in godsnaam kunnen doen. Meestal concentreert een oorlogsverslaggever zich op de slachtoffers van geweld maar in deze documentaire niet. Teun Voeten gaat in Sacrifice op zoek naar de motivatie van de moordenaars zelf en hoe ze in die spiraal van geweld terechtkomen.
Teun Voeten is wellicht de bekendste oorlogsfotograaf van Nederland. In Bosnië werd hij in zijn been geschoten, in Colombia werd hij gekidnapt door Marxistische rebellen en in Sierra Leone overleefde hij een overval door gedrogeerde kindsoldaten. Momenteel werkt hij aan zijn doctoraatsthesis antropologie, maar zelfs die gaat over geweld, bij de Mexicaanse drugskartels. En het is ook daar dat hij de inspiratie vond voor deze documentaire.
Kort en goed
4 X 7 brengt documentaires over onderwerpen die de makers nauw aan het hart liggen. Het zijn telkens dwingende verhalen die de regisseurs om een of andere reden moéten vertellen. Het gaat over dingen die hen intrigeren, ontroeren, inspireren of ergeren. De vorm waarin die verhalen worden verteld is documentair, maar zonder vast format.
Zo worden die korte verhalen telkens een expressie van de makers zelf, van hun verhaal én hun manier van vertellen. Elke maker krijgt maar één kans om een documentaire te maken voor 4 x 7. Het zijn dus allemaal andere namen dan in de eerste reeks. Het moet dus meteen goed zijn, én kort. Zo'n 7 minuten-documentaire biedt een regisseur de mogelijkheid zich als maker te onderscheiden. In de beperking toont zich ten slotte de meester.
Elk verhaal wordt voorafgegaan door een korte inleiding door de makers zelf, waarin ze aangeven waarom ze deze film moesten maken. Die inleiding verduidelijkt hun motivatie en zorgt voor een snelle omkadering van het verhaal. Nieuw in de tweede reeks is dat Ayco Duyster voortaan elke maker kort voorstelt (buiten beeld).
Helemaal in de lijn met het creatieve karakter van het 4 x 7 zorgde graficus/animator Mark Borgions voor een frisse en kleurrijke nieuwe look.
Diversiteit
Er zijn zeven nieuwe afleveringen met in totaal dus 28 documentaires van evenveel regisseurs. De diversiteit die daaruit voortvloeit, vormt mee de kracht van het programma. In de achtste aflevering mogen Wim Helsen, Annelies Beck, Frank Raes en Luc Haekens hun persoonlijke keuze maken uit die 28 nieuwe documentaires.
Voor Canvas is 4 x 7 een gelegenheid om het enorme potentieel aan audiovisueel talent in Vlaanderen te laten floreren: zowel mannelijke als vrouwelijke reporters, autochtoon of allochtoon, met aandacht voor gevestigde waarden en aanstormend talent. Het is dé manier om het documentaire genre op een permanente manier in het daglicht te stellen. Vandaar wellicht dat het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds) deze tweede reeks mee ondersteunt.
Nationale en Internationale erkenning
4 x 7 werd als programmaconcept geselecteerd voor het Input Televisiefestival in Thessaloniki en in Nederland genomineerd voor Meestervertellers, een initiatief van de Universiteit van Amsterdam. In eigen land werd de eerste reeks van 4 x 7 genomineerd voor de Ha! van Humo.
Opmerkelijk is ook het succesvolle internationale traject dat een aantal korte documentaires uit de eerste reeks momenteel aflegt. Pieter-Jan De Pue werd met zijn Girls and Honey geselecteerd voor onder andere Hotdocs (Canada) en Visions du Réel (Zwitserland). Joeri Vlekken werd onder andere category-winner op het Berlin Flashfilm Festival en Lander Haverals werd onder meer winnaar van de Ouchy Online Film Award voor de Beste Film. En dat is slechts een selectie uit de vele nominaties en prijzen.