Soms vraag ik me af wat het verschil is tussen harde rock en harde rock. Er zijn al zo veel subgenres toegekend op basis van enkele variaties of stijlverschillen. Mijn herinnering aan Deep Purple live, in de jaren 80, en Raketkanon in Trix eerder dit jaar lijken mij hetzelfde, buiten dan het charisma, de originaliteit, de podiumact en enkele andere details. Daarom moest en zou ik The Hickey Underworld zien, in de nieuwe samenstelling met Tim Vanhamel als vervanging van Goovaerts.
De nieuwe CD is ziekelijk goed
Bij het beluisteren van hun nieuwe en derde CD genaamd "III", dat blijkbaar moet uitgesproken worden als "ill" viel me op dat die staalharde pantser van de twee eerste CD's wat verzacht is en meer in de richting gaat van rock, met een stevig kantje. Het is maar hoe je het bekijkt of beluistert. Wat mij betreft neig ik meer naar die nieuwe, zij het dat dit nog diende bevestigd te worden tijdens het optreden in Het Depot.
We kregen al de single "High School Laywer" te horen met een klassieke gitaaropener en een iets trager ritme dan voorheen, en een refrein met zelfs een poppy tintje. Ya, that's what I like. Ik keek ook uit naar de live versie van "Colossal No" wat een heerlijk duister kantje heeft en een slepend ritme met irritante piepgeluidjes op de achtergrond. Ik hoopte dat ze mijn hart gingen veroveren zoals "Conquistador" doet vermoeden.
Massis of Massive ?
Maar eerst kregen we de band "Massis" die een echte opwarmer bleek te zijn. Randje metal, randje punk, randje postrock. Zonder zang maar wel met riffs die ik bij zeer uiteenlopende bands kon plaatsen waaronder eentje die zo uit een Ramones-verleden kon komen. Veertigers met pit die niet blijven haperen zijn in hun jeugdervaringen om die te copiëren, integendeel, een moderne sound. Ze hadden zichzelf beter "Massive" kunnen noemen.
Een enorm verschil tussen CD en optreden
Het optreden begon al met een visuele grote verrassing, de bassist zat met een harnas rond zijn been en kwam met krukken op het podium gestapt ondersteund door een roadie. In korte broek en zittend op een klein krukje deed hij toch wat er van hem verwacht werd. Samen met de drummer Jimmy Wouters bracht hij tijdens het optreden oa. een wel heel atypische intro met funk invloeden.
Twee zaken werden al snel duidelijk : het optreden was ruw in tegenstelling tot de CD en twee : hun producer Niels Hendrix heeft een duidelijke stempel gedrukt met een toch duidelijk nieuwe klank. Maar op het podium was het showtime en de hees geschreeuwde Younes met zijn herkenbare muts en voor de gelegenheid met fluo gitaarkabels, deed ons headbangen als mechanische autohondjes.
De tweede gitarist van dienst, de nieuwkomer Tim, nam ruim zijn plaats in op het podium en zwaaide met zijn gitaar van links naar rechts en soms leek het bijna op een balletoefening. En ook beide gitaren zorgden voor een verrassende intro in de stijl van Briqueville. (Een uitgerokken versie van naar schatting 8 min) Tja, dat is het voordeel van een live optreden.
Toch ben ik meer gecharmeerd van de CD maar anderzijds is een optreden van hen altijd big fun.
