Vrijdagavond ging in de Zwarte zaal van het Fakkeltheater een gloednieuwe voorstelling in première. Manu Jacobs schreef een nieuw theaterstuk over dementie en de effecten ervan op de levens van de mensen rondom. Een mooie voorstelling die de gevoelige snaar wist te raken.
"Vergeet mij niet" vertelt het verhaal over een grootvader met dementie en zijn kleinzoon Stan. Herman is een eenzame weduwnaar die zich verscholen houdt in zijn kelder. Het enige contact met de buitenwereld zijn de bezoekjes van zijn kleinzoon. De knorrige oude man zit vaak te vitten op zijn kleinzoon, maar zou voor geen geld van de wereld zonder hem willen of kunnen. Wanneer langzaam dementie zijn leven overneemt, kan hij dit moeilijk een plaats geven. De rust en structuur die hij daarvoor had, ruimt plaats voor chaos en emotionele rollercoasters. Met momenten lijkt hij in het verleden te leven, wat niet makkelijk is voor Stan. Ofwel gaat hij mee in het verhaal ofwel moet hij tegen zijn grootvader ingaan wat hem enkel maar meer overstuur brengt. De tweestrijd, de frustraties, de angst, Stan komt ze allemaal tegen.
Het stuk geeft perfect weer hoe mensen zich zouden voelen in die situaties. De warrige oude man, gespeeld door Carry Goossens, die leeft in het verleden of knorrend door het heden loopt. Alles is chaos, de moderne tijd lijkt hem in te halen, zijn geheugen gaat erop achteruit. Zijn kleinzoon die voor hem wartaal lijkt uit te slaan terwijl het eigenlijk hijzelf is. En de kleinzoon die in de ziekte wordt meegesleurd. Die zijn studies combineert met het zorgen voor zijn grootvader. Het verdriet dat hij voelt als hij zijn grootvader langzaamaan ziet aftakelen. De frustraties als de koppigheid van de oude man, ervoor zorgt dat hij hem niet kan helpen. Manu Jacobs, die tevens de schrijver is van het stuk, nam deze rol op zich. Hij putte de inspiratie voor dit stuk uit de herinneringen aan zijn grootvader. Maar ook uit het feit dat dementie meer en meer van deze tijd is en het ook meer bespreekbaar wordt in onze maatschappij. Een opmerkelijke rol was die van Ann De Winne. Zij speelde de dementie. Iemand die constant om de hoek loert en op de juiste momenten het leven binnendringt. Met haar gezang op de muziek creëerde ze de juiste sfeer. Ze hield de grootvader constant in haar macht zoals de ziekte beslag zou nemen op iemand.
Rikkert van Dijck nam de regie voor zich. Hij heeft het verhaal samen met de cast tot een prachtig geheel gemaakt. Een mooie intieme voorstelling die iedereen op de adem pakt. Na het applaus was het muisstil in de zaal. De voorstelling had duidelijk iedereen geraakt. De cast wist het verhaal op een serene en ontroerende manier te brengen. Een mooie voorstelling die herkenbaar is voor iedereen. Een maatschappelijk thema dat echt op een goede manier werd gebracht. Een echte aanrader!
Wie de voorstelling nog wilt gaan zien kan nog tot en met zondag 23 april in de zwarte zaal van het Fakkeltheater terecht.
