De 52ste editie van Film Fest Gent kwam zondagavond ten einde na twaalf dagen vol premières, ontmoetingen en concerten. In een wereld die steeds meer verdeeld raakt, maakte het festival en het publiek een uitgesproken keuze voor films die mensen en zorgzaamheid centraal stellen. Films die weerstand bieden aan polarisatie en oproepen tot tederheid, verbinding en verzet.
De toon werd gezet met Julian, het indrukwekkende debuut van Cato Kusters, over twee vrouwen die besluiten te trouwen in elk land waar dit legaal is. Het resultaat is een “ode aan liefde als daad van verzet in een tijd waarin LGBTQIA+-rechten wereldwijd onder druk staan”, aldus programmadirecteur Wim De Witte bij aanvang van het festival. Met haar 26 jaar werd Kusters de jongste regisseur ooit die het festival mocht openen. En alsof dat niet genoeg was, mocht ze ook de Jo Röpcke Award in ontvangst nemen. “We hebben geprobeerd om een gezicht te plakken op een problematiek die anders heel abstract blijft,” zei ze over haar debuutfilm. “Het vertrekt vanuit liefde; het activisme dat daaruit voortkomt is evident.” Die laatste zin bleef het hele festival lang resoneren.
Ook de slotfilm, Urchin van Harris Dickinson, sloot nauw aan bij het maatschappelijke elan van de editie. In zijn sociaal-realistische debuut richt Dickinson zijn camera op het leven van een jonge dakloze man in centrum Londen en stelt hij de Britse samenleving scherp ter verantwoording.
En ook in de competities en bij de prijswinnaars van de 52ste editie klinkt de roep om menselijkheid luid. Heel duidelijk klinkt die bij de Grand Prix winnaar The Voice of Hind Rajab van Kaouther Ben Hania, een film die de laatste momenten reconstrueert van de zesjarige Palestijnse Hind Rajab. Haar compromisloze confrontatie met systemisch en internationaal falen maakt van The Voice of Hind Rajab een morele oproep om te blijven kijken en empathie ook daadwerkelijk om te zetten in actie.
Ook andere laureaten vertrekken vanuit maatschappelijk engagement. Barrio Tristevan Stillz, bekroond met de Georges Delerue Award, dompelt de kijker onder in het rauwe straatleven van Medellín. In de kortfilmcompetitie werd O Rio de Janeiro continua lindo van Felipe Casanova onderscheiden. Casanova leverde een epistolaire aanklacht tegen raciale machtsverhoudingen die hun oorsprong hebben in een koloniaal verleden. Deze filmmakers gebruiken cinema stuk voor stuk op hun eigen manier als middel om tedere ruimtes van verbinding en verzet te creëren.
Het festival ging ook op zoek naar andere manieren om verbindend met beide voeten in de samenleving te staan. Zo ondertekende het festival de verklaring Film Workers for Palestine en reikte het tijdens de WSA Film Music Days de Industry Award uit aan het Composers Diversity Collective. Oprichter Michael Abels bedankte het festival “voor de moed om diversiteit te vieren in een tijd waarin sommigen beweren dat diversiteit onpatriottisch of zelfs demonisch is” en noemde het “inspirerend dat de WSA in dit klimaat bewust deze keuze maakt.”
De 52ste editie van Film Fest Gent programmeerde 120 langspeelfilms, 36 kortfilms, alsook twee TV-series en twee VR-projecten. Heel wat filmmakers articuleren hun streven naar tederheid en verbinding op een meer impliciete manier of door de aandacht op het kleine te vestigen. In Blue Heron, winnaar van de Explore Award, put de Canadees-Hongaarse Sophy Romvari uit haar eigen biografie om vanuit een belichaamde blik een fragiel portret te schetsen van een verstoord gezin dat tracht te helen. Omdat er opvallend veel films waren die de intimiteit en complexiteit van het gezinsleven contempleren - zoals The Love That Remains van Hlynur Pálmason, Omaha van Cole Webley en Dreams (Sex Love) van Dag Johan Haugerud - introduceerde het festival dit jaar de tag ‘Family First?’. Het festival koos zo bewust voor verhalen die vertragen en luisteren, voor schoonheid en tederheid in tijden van verharding.
Dat het publiek zich daar ook actief door aangesproken voelde, vertaalde zich in opnieuw meer dan 100.000 bezoeken. Daarnaast is er de duidelijke trend zichtbaar dat een groeiend aantal bezoekers kiest voor een 5- of 10-rittenkaart, wat wijst op een toenemend herhaalbezoek.
De zoektocht naar tederheid en maatschappelijke betrokkenheid uitte zich ook in de films waarbij uitverkochte zalen opgetekend werden: Roofman, I Am Martin Parr, The Blue Trail, The Voice of Hind Rajab, Die, My Love, Anything That Moves, Urchin, Competition for Belgian Student Shorts 2025, Bugonia, Christy, A Useful Ghost, After the Hunt, Julian, Left-Handed Girl, The Last Spy.
Gasten, ontmoetingen en premières
Ook op de rode loper ging het festival voor diversiteit in alle betekenissen van het woord. Naast Cato Kusters verwelkomde Film Fest Gent heel wat Belgische makers zoals Caroline Strubbe, Maja Ajmia Yde Zellama, Laura Wandel en het duo Kato De Boeck en Flo Van Deuren met Roomies 2. Vanuit het buitenland reisden onder meer Östlunds The Square-hoofdacteur Claes Bang, Nadia Melliti (Best Actress Cannes 2025), Denis Côté, Damien Hauser, Gabriel Mascaro, Shih-Ching Tsou, Zinnini Elkington, Jaume Claret Muxart, Gouden Beer-winnaar Dag Johan Haugerud, Igor Bezinovic, Cole Webley en Sophy Romvari naar Gent. Acteurs en debuterend regisseur Harris Dickinson en Frank Dillane presenteerden de slotfilm Urchin, terwijl de Amerikaanse actrice Theresa Russell de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nam en een inspirerende Actor’s Talk gaf.
World Soundtrack Awards
In de tweede festivalweek nam de muziek het voortouw tijdens de WSA Film Music Days. De 25ste editie van de World Soundtrack Awards groeide uit tot een feestelijke én ontroerende ode aan de kracht van filmmuziek, gedragen door internationaal gerenommeerde gasten als Debbie Wiseman, A.R. Rahman, Martin Phipps en Emilie Levienaise-Farrouch. Zowel de WSA Ceremony & Concert als het extra concertMinimalism in Motion: Glass, Nyman and Beyond waren in een mum van tijd uitverkocht. Ook VIDEODROOM, de jaarlijkse droomdate tussen Film Fest Gent en VIERNULVIER, waar cultfilms nieuwe soundtracks krijgen, kende een bijzonder succesvolle editie met twee keer zoveel bezoekers als vorig jaar. Samen vormden ze het kloppende hart van een festival dat film en muziek als één adem beschouwt, en waarvan het publiek ook dit jaar weer voluit de muzikale ziel omarmde.
Marijke Vandebuerie, algemeen directeur Film Fest Gent
“Het is een krachttoer om zo’n groot aanbod te presenteren op zo’n korte periode en alle parallelle programma’s tot hun recht te laten komen, maar alleen een festival kan in beweging zetten wat we de afgelopen twee weken bereikt hebben. De 52ste editie was andermaal een mooie stap in het groeiend belang van Film Fest Gent.”