Vandaag komt het langverwachte album 'Hellmut Lotti Goes Metal' uit. Wie de laatste maanden onder een steen leefde kan misschien denken “waar komt dit nu vandaan?” maar niets is minder vreemd dan de keuze van Helmut Lotti voor hardrock. Zijn broer Johan had als kind reeds een uitgebreide platencollectie van Judas Priest, Mötley Crüe, Saxon, Van Halen en ander ruig werk van de meest uiteenlopende rockbands. Dagelijks werd Helmut als tiener met zware metalen geconfronteerd en al snel zong hij elk weekend mee met Kiss en Iron Maiden.
Run To The Hills
Zo stond hij thuis op zijn dertiende eens bovenop de rugleuning van het bankstel luidkeels Run To The Hills van Iron Maiden te zingen toen de bel rinkelde. Zijn vader, die ook zanger was en die hij niet zo vaak zag, kwam tot zijn grote verbazing de woonkamer binnen op het moment dat Helmut Bruce Dickinsons oplopende oerschreeuw net voor het laatste refrein uitbrulde. “Amai, gij kunt echt zingen” was zijn passende reactie. Helmuts vader had hem al vaker Elvissongs en liedjes van Engelbert Humperdinck horen zingen, maar nu was hij voor het eerst echt onder de indruk.
Helmut vertelde dit een tiental jaar geleden in een aflevering van het TV-programma ‘Classic Albums’, gewijd aan The Number Of The Beast van Iron Maiden. Presentatrice Sofie Engelen van radio Willy had dat onthouden en toen de zender vorig jaar op zoek was naar een zanger om iets uit hun Top 1000 te zingen, kwam zij met Helmut op de proppen.
Helmut greep de kans met beide handen aan en haalde alles uit de kast. De reacties op zijn versie van Run To The Hills en de bijhorende videoclip met zijn metamorfose van klassieke zanger naar metalhead in drie minuten, veroorzaakten een sneeuwbaleffect dat uitmondde in een concert op Graspop Metal Meeting. Het optreden op Graspop werd zo onvergetelijk dat het nu op plaat is vastgelegd.
Repertoirekeuze
Over de repertoirekeuze hebben Helmut en zijn management geruime tijd nagedacht. Op een festival als Grapop willen fans rocken, headbangen en crowdsurfen. Daarom koos Helmut maar één ballad: Still Loving You van Scorpions. Volgens hem één van de allermooiste rockballads ooit omdat die melodieus is, tijdloos, dramatisch, krachtig en dankzij de mineurakkoorden niet te stroperig. “Ik vind dit de ‘Caruso’ van mijn hardrockrepertoire” aldus Helmut. Waarmee de keuze om die als eerste single uit te brengen meteen gerechtvaardigd was.
Bij leven en welzijn een optreden geven zonder een Elvissong zit niet in Helmuts DNA en omdat Lemmy van Motörhead altijd zei dat hij rock ’n roll speelt, besloot Helmut om een mashup te maken van That’s Alright en Ace Of Spades. De gitaren van Motörhead en de melodie van That’s Alright blijken wonderwel samen te gaan. “Ik vind dit de meest originele cover op het album” zegt Helmut daarover.
Een week voor Graspop vroeg Piet Roelen aan Helmut of hij toch ook een eigen nummer zou kunnen schrijven voor het album. De adrenaline gierde meteen door Helmuts lijf en een uur later had hij The Darkness klaar. Alle ingrediënten voor een goeie metalsong zitten erin: een klassieke opbouw met donkere akkoorden en een tekst over duisternis met een vette knipoog naar het genre (fantasy wordt wel vaker gebruikt in Metal). Het catchy en meezingbaar refrein dat mooi openbreekt doet de rest. “Ik ben er super trots op” roept Helmut vanuit de achtergrond. Zeer terecht!
Sommige nummers en bands zijn een beetje aan het verdwijnen in de plooien van de tijd en daarom wou Helmut Easy Living van Uriah Heep zingen. Een knap, bluesy nummer met een psychedelische bridge uit zijn geliefkoosde tijdperk van de populaire muziek: de seventies.
“Ik hou van het Hammondorgel, dat geeft het geheel iets heel authentieks. Het klinkt zoals het logo van Hellmut Lotti Goes Metal eruit ziet: oud ambachtelijk gesmeed goud” weet Helmut.
De God van de Metal en allereerste gebruiker van het duivelshoornhandgebaar op een podium mocht ook niet ontbreken: Ronnie James Dio. Het werd Helmuts broer -grote Dio fan- emotioneel even te machtig toen hij in Dessel de intro van diens show hoorde en iedereen luidkeels Holy Diver van Dio begon mee te zingen. De krachtige, melodieuze hardrocksong met een tekst die voor veel interpretaties vatbaar is, is een hymne voor de echte metalhead. De iconische classic-rockriffs van Smoke On The Water (Deep Purple) en Paranoid (Black Sabbath) mochten zeker niet ontbreken.
Bijzonder blij is Helmut ook met zijn ruige versie van Poison van Alice Cooper. Waar het origineel enigszins wordt verzacht door het grote koor “wilde ik het nummer dramatischer, agressiever en gitzwart zingen en ik meen dat dit uitstekend gelukt is” aldus Helmut.
“Ik ben ook heel opgetogen over mijn versie van Here I Go Again (Whitesnake)” zegt Helmut. “Een nummer dat ik als adolescent grijs heb gedraaid in de jeugdclub waar ik soms plaatjes speelde. Het is mijn absolute lievelingssong met een mooie tekst over blijven doorgaan, hoe moeilijk het leven ook kan zijn.”
Paradise City van Guns N’ Roses was wellicht het meest uitdagende lied om te zingen. Axl Rose had een heel hoge stem en een geweldige energie, en om die over te brengen moet je bij de zaak zijn. “Bovendien zijn die coupletten een soort gezongen rap” herinnert Helmut zich. “Veel woorden die snel na mekaar komen”.
Voldoening haalt Helmut ook uit zijn versie van Highway To Hell: “Als kind vond ik het album Dirty Deeds Done Dirt Cheap van AC/DC geweldig, maar ik wilde hun grootste hit uit het tijdperk met zanger Bon Scott interpreteren. Zo hoog zingen zonder stemvervormende trucjes, het is niet evident.”
The Darkness
“Ik vond het opportuun om enkele songs die de set van Graspop niet haalden alsnog op te nemen in de studio en als bonustrack op het album te zetten” voegt Helmut toe. “I Was Made For Lovin’ You van Kiss zou iets teveel disco geweest zijn voor het Graspoppubliek maar ik vind het een geweldige drive hebben. En de iconische baarden van ZZ Top met Gimme All Your Lovin’ mochten van mij ook niet ontbreken.”
“Als ultieme bonus heb ik ook een studioversie gemaakt van mijn eigen song The Darkness! Die single staat dus twee keer op het album. Het verschil zit vooral in de zang. Op Graspop heb ik me laten meeslepen door de sfeer en het publiek, waardoor ik veel ruiger heb gezongen dan ooit tevoren. Ik trek graag de parallel met Elvis Presleys 1968 Comeback Album, in de boksring met zijn zwart lederen pak. Hij heeft zowel voor als na die special nooit zo ruig gezongen. Mijn stemgebruik op Graspop was te vergelijken met de rocksongs van Elvis, waardoor het mij niet zo moeilijk valt. Veel mensen zullen hierdoor verrast zijn maar eigenlijk ligt het dicht bij mijn natuur: Elvis zingen.
En zo is de cirkel toch weer rond.”