Wanneer ik mijn persticket ga ophalen aan het loket hoor ik voor me een gesprek. De verantwoordelijke van het platenlabel vertelt de dame die voor me staat dat hij het ook niet snapt. We zijn in Vorst Nationaal, straks speelt Hozier met als voorprogramma Rhodes en de zaal is maar halfvol. Altijd pijnlijk en jammer wanneer een artiest maar voor een halve capaciteit kan spelen. Daarbij loop je ook nog eens het risico dat hij/zij dat maar doet aan de helft van z'n enthousiasme. Hopelijk was dat bij Hozier niet het geval.
De kerel kwam al wel eens eerder naar België in een niet zo ver verleden. Werchter vorig jaar en de AB. 't Is dus ergens wel te verklaren dat Vorst niet uitverkocht raakte. Aangezien hij er in Vorst stond met geen speciaal nieuw materiaal. Toch wist hij te overtuigen. De zaal was misschien maar half vol maar wel mega enthousiast. Overwegend vrouwelijk en rond de 20 trouwens. Dat viel vooral op bij 3 momenten.
Moment 1: Paul McCartney
De set komt goed op gang. Hozier en de zijne brengen From Eden, To Be Alone en een eerste topper 'Someone New'. Iedereen zingt mee. Wiegt, danst, beweegt. Dan laat hij weet een cover te zullen brengen. Ze doen 'm niet vaak en vooral voor de lol: Blackbird van Paul McCartney. Het publiek kijkt wat ongemakkelijk rond. Paul is van vrij ver voor onze tijd. Dat is die kerel van FourFiveSeconds met Rihanna en Kanye West. En waarschijnlijk wel nog andere nummers. Er wordt beduidend minder aandachtig geluisterd tijdens dit nummer.
Moment 2: Einde concert
Het gebeurt niet vaak dat fans zo hard krijsen en klappen om hun grote idool terug op het podium te krijgen. Hozier was niet de grootste entertainer. Verre van eigenlijk. Zijn bindteksten beperkten zich tot 'thank you very much' en 'let's give an applaus to Rhodes', die trouwens ook echt wel steengoed was. Maar het publiek, die halfvolle zaal, heeft nog niet genoeg gezien. Er wordt gejoeld, geklapt en gestampt op de vloer. Met succes!
Moment 3: Take Me To Church
Hozier heeft 1 gigamegamonsterhit. Dat blijkt wanneer de twee jongedames naast mij zo hard krijsen dat mijn trommelvliezen bijna wenen. Het hele publiek barst uit in een vorm van euforie en extase. Plots lijkt Vorst toch serieus goed gevuld. Schoon, heel schoon!