a het eerder toevallig ontstane succes van ‘Hellmut Lotti Goes Metal’ is het nieuwe album ‘Heart Rock’ een logisch en organisch gegroeid vervolg.
De live-registratie van Helmuts legendarische Graspopconcert bevatte te weinig nummers om op andere festivals een volwaardige set te kunnen spelen. De oplossing lag in de toevoeging van goed een dik half uur extra repertoire. Liedjes die Helmut na aan het hart liggen en die hij allang eens wou zingen. Tijdens het toeren groeide het idee om die extra nummers als basis te gebruiken voor een volgend album. Helmut wou graag een persoonlijker en ietwat romantisch album maken waarop hij zich als rockzanger presenteert. Never change a winning team, dacht hij, dus kroop hij met de rockband waarmee hij de festivalzomer afwerkte in de studio, om een even energieke sound te krijgen. Door de plaat deze keer in de studio op te nemen kon hij experimenteren met de liedjes en er zijn eigen versies van maken.Met twee zelfgeschreven nummers heeft de songschrijver in Helmut bovendien ook zijn aandeel op het album.
Helmut Lotti stelt ‘Heart Rock’ samen met zijn band voor op woensdag 5 maart in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Daarna volgen concerten in Weert (NL) op 7 maart, in Hasselt op 20 maart en in Leuven op 26 maart.
Repertoirekeuze: warm rockend en gezellig vintage
De meeste nummers op de nieuwe plaat zijn songs die Helmut als tiener al mooi vond.
Een vleugje nostalgie is nooit ver weg want ze dateren hoofdzakelijk uit de jaren tachtig en situeren zich niet enkel in de hardrock maar ook in de pop en poprock. Opener van het album is Dream On van Aerosmith. Helmut: “Steven Tyler zingt dit lied heel licht en puur, niet eens zo hard. Ergens kort voor het einde gaat hij octaveren op de herhalingen van de ‘Dream On’ met een onmenselijk hoge stem. Die hoogte ligt buiten mijn bereik maar ik wou het nummer niet lager zetten. Daarom ben ik ook eens gaan luisteren naar de versie van Dio, die iets meer variété klinkt, wat vetter en ronder. Dio is zowat de Tom Jones van de Metal, vind ik. Hij lost dat hoogste stuk melodisch anders op. Ik heb mijn zang dan ook iets meer in die richting georiënteerd en ik heb een vocaal melodische mix van de twee versies gemaakt, waarbij ik op de plaat al na een dikke drie minuten afsluit met een hoge vintage Lotti-slotnoot. We hebben het vijf minuten durende nummer op de plaat ingekort zonder één woord tekst kwijt te spelen. Enkel Bram, onze sologitarist, blijft hier en daar wat op zijn honger zitten. Daarom zullen we live de integrale versie brengen.”
Wat ligt er dichter bij je hart dan met je broer te zingen? Helmut vroeg dus aan zijn broer Johan of die een nummer van zijn favoriete metalband, Judas Priest, in duet wou zingen. Het werd het eerder punkrockachtige, sociaalkritische Breaking The Law. Helmut: “Johan krijgt van die onmenselijk klinkende schreeuwen uit zijn strot, dus heeft hij dat op mijn vraag al halfweg de dubbel zo lange intro gedaan. Johan klinkt wat bitser en ruiger dan ik, ideaal voor het eerste couplet. De toon van het verhaal is meteen juist gezet. Verder in het nummer zijn we, behalve met tweestemmige zang hier en daar, niet al te ver van het origineel afgeweken. Alleen zing ik in het refrein telkens ‘Breaking The Law’ met een opwaartse melodie, om het voor mijn fans wat verteerbaarder te maken.”
De meest persoonlijke benadering van een wereldhit brengt Helmut met zijn versie van Bon Jovi’s Bed Of Roses. Hij wou het beeld van de man achter de piano vertaald zien in de muziek, en het intieme karakter van de tekst zo tot uiting laten komen. Daarom begint het als een pianoballade met een lichte country-feel, een beetje in de sfeer van Tom Waits. We horen hier een prachtige muzikale invulling van toetsenist Pedro Gordts. In de refreinen gaan gitaristen Tim Toegaert en Bram Van Den Berghe dan weer lekker scheurend loos. Tim zingt daarnaast ook machtige backing vocals.
Op de festivals zorgde Helmuts versie van Nothing Else Matters van Metallica telkens voor een bijzonder sfeervol moment. Op de albumversie wou hij zijn gevoel voor romantiek nog meer laten spreken. Door de drums pas na de eerste bridge te laten invallen kan hij het eerste stuk heel zacht zingen. In de eerste, zachte gitaarsolo speelt er een hoorn mee en wordt het dromerig. Producer Herwig Scheck zorgt voor een smaakvolle galm wat het geheel de nodige weidsheid geeft. Bovendien contrasteert het zachte, dromerige begin mooi met de muzikale uitbarsting verder in de opname.
Helmut: “James Hetfield heeft zo’n typisch ruig en rechttoe rechtaan stemgeluid, dat het past dat hij direct vol wordt begeleid. Ik ben hier echter voor een typische Lotti-touch gegaan. Onze versie klinkt zoeter maar dat mag bij die ongelooflijk romantische tekst: jij en ik leven samen in alle vertrouwen en liefde, en niks anders telt. Wij twee voor altijd, soms tegen de hele wereld. De ideale openingsdans voor een huwelijksfeest wat mij betreft, hij is lekker lang ook.”
Helmut had het idee om enkele nummers op te nemen die oorspronkelijk door vrouwen werden gezongen omdat vergelijkingen met de originelen dan minder voor de hand liggen. Zo kwam hij uit bij Pat Benatars Love Is A Battlefield en Blondies Call Me.
“Call Me is het soort nummer waar ik echt van hou, zo’n lekker ruige shuffle die ik een beetje de feel van Elvis’ allerlaatste single Way Down wou meegeven door er een clavinetpartij in te stoppen, die in de laagte een groovy figuurtje rondom de bas speelt. Toetsenist Pedro Gordts speelt een beestig leuke partij op dit lied. Call me is een van mijn favoriete nummers op het album omdat het swingt als de beesten. Ook tekstueel is het leuk want hoewel het origineel door Debbie Harry werd gezongen past de tekst ook wel bij mij: ik laat me ook graag letterlijk en figuurlijk versieren. Roll me in designer sheets, hoe gekker hoe liever. Ik heb best wat extravagante flashy kledij hangen.”
Ook Zombie van The Cranberries werd oorspronkelijk door een vrouw gezongen. De veel te jong aan alcoholvergiftiging gestorven Dolores O’Riordan had een heel speciaal stemgeluid en gebruikte heel vaak een soort jodeltechniek.
Helmut: “toen mijn manager Piet Roelen me dit nummer voorstelde (hij wou het dolgraag van mij horen) was de grootste uitdaging om het op mijn eigen manier te zingen en toch aan haar stijl te refereren zonder te overdrijven. Ik denk dat ik daar best goed in geslaagd ben, door enkel in de refreinen het woord ‘Zombie’ telkens van een jodelhaaltje te voorzien. Verder vond ik dat het instrumentaal wat compacter en puntiger mocht en hebben we daardoor voor mijn gevoel een soort mix van Zombie en Holy Diver gemaakt.”
Helmut schreef zelf twee nummers op deze plaat: I Don’t Wanna Cry Anymore en Seven Days And Seven Nights. Het eerste werd als single uitgebracht en is een klassiek opgebouwde rockballad. Seven Days And Seven Nights klinkt dan weer heel eighties. Helmut schreef het ooit na een relatiebreuk, lang geleden. Hij heeft het nooit eerder op plaat willen zetten omdat hij het te goed vond. Het paste bij geen enkel van zijn eerdere concepten. Hier eist het nummer zijn juiste plek op. Het klinkt als een mix van Wham en Boston met vocaal een stevige snuif Elvis erin.
“When The Lady Smiles is mijn absolute lievelingsrocksong aller tijden. Zowel compositorisch als qua sfeer geniaal. De grootste uitdaging was om het klankmatig meer hardrock te maken zonder de sfeer te verpesten. Ook hier heeft producer Herwig Scheck dankzij de juiste galmpjes en een straffe mix een optimaal resultaat tevoorschijn getoverd. Het voelt alsof je ergens in een lege, donkere steeg staat en dat is perfect. De band klinkt top en drummer Filip Van Laer speelt een dusdanig energieke, smaakvolle, opzwepende partij dat je de originele eighties-percussieklankjes nergens mist.”
Wie zegt dat Heart Rock automatisch Engelstalig moet zijn? Helmuts Franstalige lievelingsrocker Johnny Hallyday mocht op deze plaat niet ontbreken. Met de band maakte Helmut een live-versie van Johnny’s iconische ballade Que Je t’Aime die op optredens voor kippenvel zorgt. De ideale afsluiter omdat het doet verlangen naar meer en dromen van nieuwe horizonten.