Met Wen D’r Maar Aan brengt Anouk haar eerste Nederlandstalige album uit. Een verrassend nieuw geluid, zelfs voor een artiest die toch al nooit voorspelbaar was. Want ja, het is inderdaad even wennen: Anouk die zingt in haar eigen taal. Het resultaat mag er zijn, maar ze moest er wel haar grenzen voor verleggen.
Het begon allemaal in 2015, toen Anouk voor de grap een verjaardagslied zong voor haar vriend Dominique. Die vond het zo mooi dat ze Dominique uitbracht als single. “Waarop mensen zeiden: ‘Joh, je moet een heel Nederlandstalig album maken.’ Ik vond dat best wel een uitdaging, temeer omdat ik muzikaal een beetje verveeld was geraakt.” Een uitdaging werd het. In eerdere jaren vloeiden de songs moeiteloos uit haar pen. Nu ze voor het eerst in haar eigen taal componeerde, ging dat opeens niet zo vanzelf. Terugblikkend kan ze erom lachen. “Er waren best momenten dat ik dacht: Waar de hel ben ik aan begonnen?!”
Vooral naar de juiste toon moest ze even zoeken. “Soms waren de teksten te poëtisch, dat past helemaal niet bij mij. Je hoort weleens prachtige Nederlandse liedjes, maar dan denk ik: Wat de fuck zeg je nou eigenlijk? Aan de andere kant mag het ook weer niet te simpel klinken. Het moet geloofwaardig zijn, op een manier zoals ik praat.” Achteraf is ze er blij mee dat het ditmaal niet vanzelf ging. “Het hele idee was dat ik mezelf weer eens uitdaagde, dat ik me echt moest triggeren. En dat is gelukt.”
De songs eenmaal geschreven, was haar uitspraak de volgende uitdaging. Na dik twintig jaar in het Engels te hebben gezongen moest ze nu voor het eerst haar Nederlandse zangstem gaan ontdekken. “Ik dacht in het begin: wat klinkt dit stom! Soms was het veel te plat, dan weer te netjes. Daar moet je echt een tussenweg in vinden, zodat ik er zelf naar kon luisteren. Dat heeft een tijdje geduurd.”
De eerste teaser van het nieuwe album kregen we in mei 2017, toen Anouk aan tafel bij DWDD een meeslepende versie van Wen D’r Maar Aan zong. De tweede kwam op de eerste lentedag van dit jaar, toen ze haar single Lentelive zong op RTL Weer, een stunt waar ze als een ondeugend meisje nog van nageniet. “Ja dat was echt hilarisch. En erg sportief dat ze daar voor open stonden bij RTL.”
Uiteindelijk kon de herfstrelease van haar eerste Nederlandstalige plaat niet beter getimed. Met zijn melancholische sfeer en fraaie strijkers is Wen D’r Maar Aan een prachtig album waarbij je de bladeren van de boom ziet vallen. Nummers als Kom Terug, Red Mij en Zwart Is De Lucht gaan over verloren liefdes, eenzaamheid, depressie. “Dat melancholische vind ik zelf erg mooi. Het sluit ook heel goed aan bij de arrangementen.”
De thema’s van Wen D’r Maar Aan vormen een contrast met de vrolijke foto-shoot die Anouk eerder dit jaar maakte, samen met vriend Dominique en haar zes kinderen. Daar lijkt haar leven juist één groot feest. “Dat is ook wel zo, alleen is niet elke dag hetzelfde. Ik heb best wel een heel verleden waar ik op kan teren. Ik zit nu in een hele goede periode. Alles is vrij rustig, wat heel prettig is. Ik heb een lieve man. Maar ik ben niet elke dag zoals op de cover van de Vogue en ik ben best gevoelig voor depressies. Ik moet mezelf altijd sterk houden.”
Door voor het eerst in haar eigen taal te zingen, zou je als luisteraar kunnen denken dat deze nummers dichter dan ooit bij Anouk zelf staan. Maar dat ontkent ze. “Nee dat is absoluut niet waar. Bijna ál mijn nummers zijn persoonlijk, alleen komt dat Nederlandstalige wat directer binnen.” Dat geldt zeker voor regels als ‘Ik heb het met jouw rotkop gehad’, waarmee ze genadeloos afrekent met een ex. Maar welke? Daarover begonnen de media direct te speculeren. Anouk lacht hard: “Het gaat niet over één persoon. Was dat maar zo.”
De heftige clip van Het Is Klaar, vol boze vrouwen die keihard wraak nemen op hun slechte ex-en, zorgde voor verdeelde reacties: beledigde mannen, juichende #metoo-vrouwen. Maar die reuring is Anouk wel gewend. “Dat is al 23 jaar zo en tot nu toe heeft het me geen kwaad gedaan. Liever een beetje controverse dan dat alles gezapig voortkabbelt. Je kunt nooit iedereen pleasen. De een vindt het prachtig dat ik in het Nederlands zing, de ander wacht liever op het volgende album.” Anouk haalt haar schouders op, voor haar telt maar een ding: “Zolang ik er zelf naar kan luisteren, dan is het oké. Het enige wat voor mij telt is dat het muzikaal goed is en vooral dat je het voelt. En dat is gelukt, dit is echt een hele toffe plaat geworden.”