Na een lange rit komen we aan op het oud militair vliegveld van Valkenburg. In tegenstelling tot wat je normaal ziet op een vliegveldje, staat de tarmac helemaal vol met auto's. Tussen alle gele nummerplaten, spotten we toch enkele Belgische platen. We zijn dus duidelijk niet de enigen die de oversteek maakten...
We komen binnen in een prachtige foyer met honderden lichtjes aan het plafond. Als de foyer al zo mooi is, wat moeten we dan wel niet van de zaal verwachten... Deze lijkt op het eerste zicht een normale zaal met misschien een ietwat raardere vorm tegenover een doorsnee theaterzaal. Het podium is net een grote cirkel rond de tribune en lijkt niet erg breed. Maar door deze unieke vorm en de knappe techniek die eronder en rondom zit, kan de tribunel een paar keer 360° draaien. We nemen vol verwachting plaats op onze stoel... Het licht gaat uit en projecties verschijnen op de hoge wanden. Langzaam schuiven ze open en start het tafereel.
Een studentenfeest, of eerder een wilde ontgroening van de nieuwe rechtenstudenten, speelt zich voor onze ogen af. De schachten zijn helemaal kaal geschoren, waardoor je ze er makkelijk uit kunt halen. Preases Fred van Houten (Joost Claes) deelt allerhande opdrachten uit. Maar één iemand is niet zo opgezet met het vernederen van zijn vrienden en zet dan ook een grote mond op, Erik Hazelhoff (Jonathan Demoor). Hij krijgt daar niet alleen de typische straffen voor in de plaats maar ook het respect van de Preases. Ze worden al snel goede vrienden.
Als in 1940 de oorlog uitbreekt willen de studenten zich als vrijwilliger opgeven in het leger. Ze vangen echter bot… Maar het zal hen niet tegenhouden! Ze willen iets doen om hun vaderland te helpen! Anton (Thomas Cammaert), is de eerste die het groepje verlaat wanneer zijn ouders opgepakt worden omdat ze bij de NSB zijn. Hij is teleurgesteld dat Erik hem niet wilt helpen en zijn ouders "fout" noemt. De strijd begint pas echt als de Duitse bezetters hun Joodse medestudenten en docenten bannen uit de universiteit. Erik schrijft het Leids Manifest en verspreidt het op 15 februari 1941 door de stad. Anton die zich bij de Duitsers heeft aangesloten, maakt een klopjacht op de schrijver van het Manifest. Dankzij een tip komt hij bij Erik en zijn maten terecht die hij dan ook nog eens toevallig betrapt op het uitzenden van berichten naar Engeland. Fred weet nog juist te ontsnappen maar Erik en hun Joodse vriend Bram worden opgepakt. Na harde ondervragingstechnieken door onder andere hun ex-vriend Anton, wordt Erik vrijgelaten maar Bram gefusilleerd omdat hij Joods is. Een zware klap voor Erik, gelukkig vindt hij troost en liefde bij Charlotte. Zij helpt hem op een Zwitsers schip om zo de oversteek naar Engeland te maken. Eenmaal op het schip aangekomen stoot hij toevallig op Fred die hetzelfde idee had als hem: zendapparatuur smokkelen. De jongens hun plan lijkt te lukken, tot hun schip tot zinken wordt gebracht. Ze komen in de handen van de Engelse politie, maar worden al snel bevrijd door de secretaris van Koningin Wilhelmina. Zij staat erop alle Engelsvaarders persoonlijk te ontmoeten.
In de koninklijke schuilplaats vinden ze hun oude vriend Chris terug, hij is juist aangekomen en heeft zijn ambitieuze reis tot een goed einde gebracht. Ondanks het Erik en zijn maten onmogelijk leek, is Chris erin geslaagd via Alaska en de rest van de wereld tot Engeland te geraken. Bij de Koningin worden ze hartelijk ontvangen, ze lijkt net iemand van het gewone volk, zo open gaat ze met de jongens om. Hierdoor durven de mannen hun plannen makkelijk aan haar voorstellen. Ze willen namelijk een link openen tussen Engeland en Nederland om zendapparatuur te smokkelen. Het verzet in Nederland heeft hier een hels tekort aan. De Koningin geeft haar zegen en samen zetten ze de operatie "Contact Holland" op. Fred moet als contactpersoon in Scheveningen blijven terwijl Erik en Chris continu over en het weer gaan. Charlotte helpt Fred voor het opstarten van de organisatie in Nederland. Maar op een avond loopt het mis. Erik komt Anton tegen en het loopt uit tot een vechtpartij. Erik slaagt er gelukkig in te ontsnappen. Door het hele gedoe vertrouwen de Duitsers Charlotte niet meer. Ze wordt betrapt, opgepakt en naar en kamp getransporteerd. Paul, haar ex-lief, neemt zogezegd haar plaats in ten opzichte van zijn vrienden. Als Engeland na een tijd doorheeft dat de geheime codes niet meer worden gebruikt, hebben ze al snel door dat Charlotte niet meer zendt maar dat het een verrader is. Fred probeert de hele situatie te redden maar komt daarbij om het leven. De Duitsers rollen de hele organisatie op. Erik, kapot van verdriet voor de dood van Fred en Charlotte, besluit om samen met Chris de Engelse luchtmacht te vervoegen. De zogenaamde "Flyboys" trekken ten strijde en slagen erin Berlijn te bombarderen. Voor al hun moed worden ze bekroond in de ridderorde van Oranje.
Op het einde van de oorlog mag Erik de persoonlijke assistent worden van de koningin, maar toch past hij hiervoor. Hij heeft het gevoel dat zijn verhaal nog niet helemaal geschreven is en vertrekt... Het vertrek van Erik wordt hier mooi uitgebeeld doordat hij letterlijk de zaal naar buiten rijdt op een motor. Een mooi einde...
De locatie werd speciaal gekozen voor de betekenis die erachter zat. Het ligt onder andere centraal tussen verschillende steden die een belangrijke rol in de 2e wereldoorlog speelden. De TheaterHangaar werd speciaal voor dit stuk opgericht. Niet alleen het feit dat de zaal in een oude vliegtuighangaar is, maar ook de draaiende tribune maakt de zaal zo uniek. Hoge wanden sluiten de verschillende scènes af en dienen als projectiescherm voor verschillende beelden. De tribune draait van scène naar scène. De wanden verschuiven keer op keer om een nieuw tafereel te ontluiken. Zelfs een stuk van het vliegveld wordt gebruikt. Als het podium volledig wordt weggeschoven zien we een oud Oorlogsvliegtuig voorbij taxiën. De Koningin stap uit onder begeleiding van haar persoonlijke piloten Chris en Erik. Een andere scène is een echt strand met een zee! Magnifiek gedaan door de podiumbouwers. Echte golven worden door een golvengenerator gecreëerd en maken het geheel gewoon af. Ook de andere scènes werden heel uitstekend in elkaar gestoken. De muur in het lokaal van de studentenclub staat vol met namen geschreven. De namen zijn van alle medewerkers, castleden, genodigden, wat de muur zo origineel maakt.
Het was een ontroerend stuk, die ons de oorlog weer door andere ogen liet zien. De pijn en strijd die het met zich meebracht voor de ene, het avontuur voor de andere. Het verhaal van de soldaat van Oranje was misschien iets minder gekend bij ons als Belgen, maar is wel heel aangrijpend. Ik vond het prachtig uitgewerkt in deze musical. Het speelt natuurlijk niet voor niets al vijf jaar lang. Het is misschien wel wat verder rijden, maar het is niet verder dan een uitstapje naar de zee... We raden iedereen dan ook aan om eens naar Nederland af te zakken en zelf een kijkje te gaan nemen. Het is spektakel van een hoog niveau, muziek waar je kippenvel van krijgt, een verhaal dat je hart raakt en een avond om van te genieten…
Ook al hoor je het niet meteen tijdens de voorstelling, er doen ook daadwerkelijk vier Belgen in mee! Waarvan drie in de hoofdrol; Jonathan Demoor (Erik), Thomas Cammaert (Anton) en Joost Claes (Fred). Ze hebben hier een schitterende prestatie neergezet! Jammer dat we zo'n talenten een beetje aan Nederland verloren zijn, maar wie weet zien we ze nog wel eens in ons eigen landje aan het werk. Ook Pieter van Nieuwenhuyze vertolkt met glans zijn rol in het ensemble. Alvast een dikke pluim voor de prachtige voorstelling aan de gehele cast en alle medewerkers! Het was de moeite waard om naar jullie musical te komen zien!
Soldaat van Oranje - De musical is zeker nog te bezichtigen tot januari 2016. Vergeet zeker geen kijkje te gaan nemen!
