We moeten al wel eens in de rij staan om de heilige AB tempel te mogen betreden maar deze keer was die wachtrij erg lang en traag. Zouden ze allemaal komen voor Ostyn? Neen, die speelden in de Club, dus ik op zoek en het andere concert bleek van Fauve, die topgroep uit Frankrijk, voor de eerste keer in de AB. Geen voorprogramma voor Ostyn dus alle aandacht naar en voor hen, herrezen uit het bekende Absynthe Minded (van die superhit Envoi). Maar ik kwam niet voor die vorige episode, ik had Ostyn al bezig gezien tijdens Glimps en was helemaal verkocht. Nu is er de CD en via Spotify ben ik nog meer in de ban geraakt.
Een strakke set, met veel electronica
Veel tussenteksten en/of aankondigingen waren er niet, dus we moesten het hebben van een energieke, boeiende set. Een podiumaccent dat ze vorig jaar ook hadden zijn die typische, computergestuurde spots die hen quasi onzichtbaar maken en die een heel speciale sfeer creeren. Onder andere bij “Tootheache" met tekstlines als "freedom of speach”, "believing in a thing that last”, "speed of live, faster”. En ook bij "The Imposter” waar gebruik werd gemaakt van speelgoedgeluidjes à la Pixar. De groep slaagde erin om een eigen sound te brouwen en uniek te blijven in een door electronica overladen muziekwereld. Je merkte dat hun fundamenten er zijn, jarenlang meedraaien aan de top heeft zo zijn voordelen. Toch werd ik toch nog verrast door de wendingen in de nummers die aanvoelden als laverend zeilen.
"Libertine" is een nummer dat gaat over het deelnemen aan de geneugten van het leven, ook al gaat het niet altijd even vlot, volgens Bert Ostyn. Dit nummer is een van de meer duistere van de nieuwe CD, mede door de bastonen die Floris Bogaert speelde op zijn Korg. Ik kreeg de indruk dat deze band kickt op gear, alle soorten van pedalen en klanken. “Matchless" stond er op de gitaarversterker van Bert en Toon Vlerick (aan de gitaar) had een dubbel dozijn aan pedalen mee, gelukkig niet enkel voor de “show" want hij produceerde er de meest speciale klanken mee.
De maskers vallen af
“Masquerade" heeft een typische “Oberheim”-sound en wordt verder ondersteund door een wazige stemvorming. Zacht maar toch sfeervol, mede door de speciale belichting die ze gebruikten (een soort computergestuurde Q-Wash). Soms dacht ik Oscar & The Wolf te horen maar die vergelijking duurde telkens maar enkele seconden. Ostyn weet zijn eigen stempel te drukken en laat vergelijkingen niet toe. Met een speelse intro die wat haaks stond op de andere songs kregen we “Secretary”. Dit nummer heeft een harmonische samenzang en doet Absynthe Minded toch even terugkomen in mijn gedachten.
“Crank" werd het beste nummer van de avond omdat hier de energie van groep en hun muziek het best in de verf werd gezet. Het nummer doet me denken aan het legendarische moment toen Deus "The Architect" speelde op Rock Werchter. Bert ging als een ADHD-bezetene te keer en schopte in het rond met enkele stevige karatestoten. Raar, want "Peace is the word” was één van de slagzinnen. "No South of the South Pole" was het laatste voor de bisnummers (titelsong van de nieuwe CD).
Nog even genieten en het was alweer voorbij. Ik ga zeker nog terug naar hun optredens want dit moet rijpen en het kan alleen maar beter worden, zoals een grand cru ook zijn rijping nodig heeft.
Ostyn kan en zal de revelatie van 2015 worden.