Woensdagavond deed de Amerikaanse post-hardcore band Finch Amsterdam aan tijdens hun bijzondere tour. De vijf mannen zijn na een pauze van ruim twee jaar namelijk nog eenmaal bij elkaar gekomen om ‘What It Is To Burn’ integraal ten gehore te brengen ter ere van het 10-jarig jubileum van dit debuutalbum. De Oude Zaal van de Melkweg, met een capaciteit van zo’n 700 man, is vreemd genoeg bij lange na niet uitverkocht en voorprogramma Mallory Knox begint hun set dan ook voor een schaars gevulde zaal. Dat mag de pret echter niet drukken want het Engelse quintet knalt er meteen goed in met opener ‘Wake Up’ en laat er geen twijfel over bestaan dat hier vijf zeer getalenteerde muzikanten het podium betreden hebben.
Naarmate de set vordert weet de relatief onbekende band het publiek steeds beter mee te krijgen en na elk nummer wordt er enthousiast geapplaudiseerd. De waardering werkt twee kanten op, want ook de bandleden genieten zienderogen van het feit dat ze hier mogen spelen. Met afsluiter, en tevens bekendste nummer, ‘Lighthouse’ laat Mallory Knox nog maar eens zien waarom zij in Engeland al een schare trouwe fans hebben vergaard. Hier gaan we ook op het Europese vasteland ongetwijfeld meer van horen!
Dan is het de beurt aan het Amerikaanse Finch in een inmiddels gelukkig redelijk volgedruppelde zaal. Tijdens opener ‘New Beginnings’ wordt direct duidelijk dat Finch in topvorm is. De band speelt strak en ook vocalist Nate Barcalow is goed bij stem. Vooral lead gitarist Randy "R2K" Strohmeyer lijkt er zin in te hebben en zingt zelfs hier en daar vol overgave mee met de fans. Toch duurt het een paar nummers voor het feest écht wil losbarsten in de Melkweg, maar als het hardere ‘Grey Matter’ wordt ingezet breekt er dan toch de verwachte chaos uit voor het podium. Vanaf dat moment is het optreden een aaneenschakeling van meezingers en mosh pits waar de gewillige fans hun hart aan kunnen ophalen.
Het is duidelijk dat een groot deel van het publiek al 10 jaar op dit optreden gewacht heeft. Tijdens het rustige ‘Without You Here’ kunnen de die hard fans even op adem komen en hun keel smeren met een drankje, alvorens het (plezierige) geweld weer losbarst met één van de grootste crowd pleasers ‘Stay With Me’, een nummer dat door velen vol overgave wordt meegezongen. Als er dan toch een puntje van kritiek gegeven moet worden zou dat zijn dat zanger Nate vrij ongeïnteresseerd overkomt en zijn nummers goed maar vrij plichtmatig af lijkt te werken. Of dit komt doordat het de laatste show van de tour is of hun eerste keer in Amsterdam, met alle bijkomende verleidingen die de stad te bieden heeft, zullen we maar even in het midden laten. Ook het rustige nummer ‘Ender’ vormt een klein minpuntje. Het nummer dat op album door velen geroemd is vanwege de goede opbouw en atmosferische natuur komt live toch niet helemaal uit de verf en is zelfs ietwat saai doordat het zo’n 8 minuten beslaat.
Als Finch hun encore begint met het nummer ‘Worms of the Earth’, een nummer dat niet op het jubilerende album staat maar wél geliefd is onder de echte fans, is dit echter snel vergeten. Afsluiter ‘What It Is To Burn’ vormt het absolute hoogtepunt van het optreden en als zanger Nate het nummer inzet met zijn meest gepassioneerde scream van de avond laat hij de melkweg nog één keer exploderen. Het is te hopen dat dit niet de laatste keer is geweest dat Finch op Europese bodem optreedt, maar mocht dit wel het geval zijn dan zullen ze de fans met een tevreden gevoel achtergelaten hebben en kunnen ze met opgeheven hoofd afscheid nemen. (Britt Meulenberg)