Zaterdagavond werd het Sportpaleis heel even ingenomen door onze Nederlandse Noorderburen. Velen waren namelijk afgezakt naar Antwerpen om het concert van de populairste rockzangeres van de Lage Landen, Anouk, bij te wonen.
De start van haar set voelde een beetje plots en ongemakkelijk. Onaangekondigd start ze met het akoestische nummer ‘I Won’t Play That Game’. Halverwege komt er pianobegeleiding bij. Ondertussen blijft het podium donker en overbelicht op hetzelfde moment. Dat verklaart meteen ook de zwarte zonnebril die ze draagt? Daarna klaart het podium op en wordt een ware videowall zichtbaar. Deze videowall strekt zich uit over het gehele podium en toont doorheen de set live zwart-wit beelden van Anouk en haar band.
Anouk wisselt nieuwe, eerder onbekende, songs af met old skool klassiekers, harde rock songs met emotionele ballads. Zo schreeuwt ze haar weg doorheen ‘Everything’, ‘Down & Dirty’ en ‘Jerusalem’ en toont ze haar zachte, emotionele kant met ‘I Don’t Wanna Hurt’, ‘Michel’ en ‘For Bitter or Worse’. En niet te vergeten het wondermooie ‘Hold Me’ waarvoor ze haar voorprogramma Douwe Bob, ‘De Beste Singer/Songwriter van Nederland van 2012’, uitnodigt on stage.
Elke song zingt ze met volle overtuiging en enthousiasme; dit wordt door de toeschouwers dan ook beantwoord met luid applaus. Gedurende de show zat het publiek regelmatig uitbundig mee te knikken op het ritme van de muziek, rechtstaan werd bewaard voor het laatste nummer.
Anouk’s Hollandse nuchterheid komt ook mooi naar voren deze avond. Zo schrikt ze er niet voor terug om de lichtman terecht te wijzen op z’n onoplettendheid, de drummer even te laten stoppen zodat ze mee kan zingen op het geklap van het publiek en even doodleuk te vertellen wat voor een ‘shitty dag’ ze er wel niet op heeft zitten. Hoogtepunten van dit laatste zijn haar verkoudheid, netelroos, koortslip en aankomende ongesteldheid. En last but not least, een mijlpaal, in je broek plassen tijdens het niezen. De dag kan alleen maar beter worden toch? Alleen lijkt dat laatste niet helemaal te kloppen als ze even later haar microfoon laat vallen en enkele keren duidelijk naar adem moet happen na iets te hevig te hebben gedanst, gesprongen en geshaket. Misschien toch maar even aan die conditie werken zoals ze zelf al aangeeft.
Afsluiten doet ze nostalgisch met haar eerste hit ‘Nobody’s Wife’, het nummer waar ikzelf ooit als kind nog op heb geplaybackt, en het powerfulle pop rock nummer ‘Girls’.
