De première van Jurassic World staat al langer dan een jaar in mijn kalender. Menig uur heb ik versleten op hun fantastische website, en alle films zijn bij mij thuis (nogmaals) de revue gepasseerd. En gisteren was het dan eindelijk zover: na lang en ongeduldig afwachten stormde ik de zaal in, klaar voor wat heerlijk ouderwetse dino-actie.
Maar als er één ding is wat Jurassic World niet omvat, dan is het wel de beschrijving ‘ouderwets’. Toegegeven, het algemene format is hetzelfde - en waarom ook niet, het is namelijk dinotastisch - maar de invulling was verrassend en vernieuwend. Er werd gekozen voor een heel nieuwe invalshoek, die mij als dinosaurus-liefhebber meer dan kon bekoren.
Jurassic World werkt met een kalme en mooie opbouw: het verhaal ontspruit op een rustige manier, waardoor het park op een aangename manier voorgesteld wordt. Ook de dinosaurussen verschijnen pas relatief laat in beeld, waardoor de spanning zich op een subtiele en haast onmerkbare manier opbouwt. Een gouden tip: neem in dat eerste deel nog enkele keren diep adem. Want vanaf de verhaallijn écht op gang komt, is daar niet veel kans meer toe.
Meer kan ik jammer genoeg niet prijsgeven zonder al te veel te spoilen, maar ik kan wel zeggen dat Jurassic World van begin tot einde een succesverhaal is. De vernieuwende verhaallijn in een klassiek format, in combinatie met een stapel alludaties naar de originele film -die trouwens 22 jaar geleden op exact dezelfde dag in première ging- zorgde bij mij voor een 124 minuten durende wisselwerking van nagelbijten en kippenvel.
Jurassic World combineert actie met (veel) humor, spanning met rustig vermaak, en vernieuwing met nostalgie. We krijgen alweer een typerend en schertsend beeld te zien van het corrupte in de mens, en krijgen hier en daar zelfs een knipoog naar het al even corrupte Sea World. Jurassic World staat helemaal bovenaan de voedselketen, en daar zal ie nog wel even blijven staan.
En ik? Ik zou nog steeds een kaartje naar Isla Nublar kopen.