Een jazz-concert in De warande ? Waarom zou ik in godsnaam van Eeklo naar Turnhout gaan om Melanie te zien ? Dat is een waarachtig correcte vraag waar ik maar twee antwoorden op heb : Melanie past in de Schouwburg van De Warande en ik wou haar show zo snel mogelijk zien. Zeker na haar performance een tijdje geleden op De Zevende Dag, toen ze mijn hart stal omwille van die minimalistische jazz met een fluwelen stem.
Ik kende haar niet waardoor ik wel verrast was dat ze zalen als De Vooruit en de Schouwburg te Leuven laat vollopen. Is er dan toch een revival voor jazz-muziek bij het grote publiek? In ieder geval was De Warande goed volgelopen maar de pragnende vraag bleef wel hangen : Is er werkelijk interesse in een stad als Turnhout voor een speciale set als Melanie De Biasio. Nu ja, ik denk dat het publiek volledig vertrouwt op de programmatiedeskundigheid van hun cultuurtempel.
Die speciale "grain" in haar stem
Om 20u15 gingen de lichten langzaam uit, heel langzaam en het duurde een goed 10 minuten alvorens de band op het podium kwam. Ik denk dat ze de toon al wilden zetten want alleen met een muisstille zaal kan je genieten van dit optreden. De piano, een volwaardige concertvleugel, zet solo in en iets later vanuit het donker kwam die stem van Melanie : zacht en grain, duidelijk en toonvast, “Sade”-achtig en rustgevend. Het is waar wat men schreef nl. dit moet je live horen, dat effect krijg je niet op een CD. Gevolg : koude rillingen langs mijn ruggegraat.
De contrabas volgt op kousenvoeten mét strijkstok, vingergeknip van Melanie en wat later schuiven de drummer en de keyboard-player mee aan tafel. Ze staan netjes in een cirkel en alles is in detail uitgekiend, niet alleen hun plaats maar ook de belichting. In het eerste nummer, dat 15 minuten duurt, geven ze letterlijk de toon aan voor de avond die zal volgen. “Less is more” is hun motto. Ragfijn sluiten de muzikanten aan op elkaar, afwisselend in dominantie, de ene keer is het de piano, dan haakt de drummer in en zetten de anderen een toontje lager. Dat fijne symbiotische patchwork geeft aan dat we te maken hebben met top-muzikanten.
Geduwd in de stilte
Turnhout gaat in rust, het is ontstressen na een week van hard werken. De band laat je geen keuze, je zou kunnen gaan inslapen maar zelfs dat is niet mogelijk omdat elk moment van elk nummer je aandacht opeist. Ik voelde rondom mij die verrassing als konden mijn buren het niet goed plaatsen wat er aan het gebeuren was. Het is dan ook wennen als elk nummer gemiddeld 10 minuten duurt, dat zijn we niet meer gewoon. Zo doe je op een uur slechts 6 nummers. Melanie doet een schepje bovenop en zingt : “sometimes it’s hard to wait”.
Het optreden is bewust opgebouwd, van totaal minimaal naar uptempo, maar rustig stap voor stap. Via “No Deal with love” waar er zachte lichtbundels op het publiek worden gezet, glijden we naar een echte jazz-sfeer met "I'm Gonna leave you". Het valt me nogmaals op hoe Melanie haar stem beheerst, geen foutje, een instrument dat ze bespeelt, zoals ze dat doet met de dwarsfluit. Kon ik maar foto’s nemen want het lichtspektakel was uitzonderlijk goed. Melanie is ondertussen losgekomen van het micro-statief en begint bijna zwevend over het podium te lopen. En ze wisselt dit zweven af door gehurkt te zingen, micro en dwarsfluit in de hand. Dit is blijkbaar haar manier, haar identiteit.
Het laatste nummer zet ze in met de woorden : “The end, … almost the end” en hierin nemen de keyboards, die tot op dat moment op de achtergrond waren gebleven, het voortouw. Een electrische piano die mooi in evenwicht dit nummer neerzet tesamen met de concertvleugel. Vraag en antwoord, liefde en afwijzen, spanning en loslaten... SCHITTEREND !