Na 18 jaar gooit Brendon Urie de handdoek in de ring. Nu zijn eerste kindje op komst is met vrouw Sarah Orzechowski, besluit Urie zijn main focus te shiften naar zijn gezin. Wie had gehoopt Urie nog eens live bezig te zien, is er dus aan voor de moeite.
Des te meer reden om afgelopen dinsdag 28 februari af te zakken naar Antwerpen. Al had niet iedereen die boodschap duidelijk begrepen. Het Sportpaleis was verre van uitverkocht. Urie liet het niet aan zijn hart komen. Met vol enthousiasme, en luidkeels onthaald door het overvolle middenplein, start hij zijn show met ‘Say Amen’. De sfeer zit er direct vollenbak in. Urie heeft er duidelijk zin in. Wat een showman. Springend, dansend, twirling met zijn microfoon en met stevige vocale uithalen die doorheen heel het concert terugkomen geeft de zanger zich volledig.
Ik kan zijn performance dan ook alleen maar applaudisseren. Zijn nummerkeuzes daarentegen hadden niet mijn voorkeur. Als middenstuk van de show passeren aaneensluitend alle nummers van zijn laatste album ‘Viva Las Vengeance’. Diehard fans niet meegerekend, zijn al deze nummers niet even bekend, en dus geliefd bij het grote publiek. Het mooie klassieke snarenspel van zijn band, enthousiaste gitaristen en lichtspel maken veel geld. Toch blijf ik wat op mijn honger zitten en blijft het aftellen naar het laatste deel van de show. Na 1u15 is het dan zover. We worden overstelpt met zijn grootste hits. ‘House of Memories’, ‘Nine in the Afternoon’, ‘Death of a Bachelor’ wekken de zaal terug tot leven en als de eerste tonen van ‘I Write Sins Not Tragedies’ losbarsten - “This is a new one” grapt Urie – barst het feest helemaal los. ‘Victorious’ en ‘High Hopes’ zorgen voor een mooie afsluiter
