Wat een desillusie… Van het enorme jubelende enthousiaste gevoel dat voor de aanvang van Christina Aguilera’s show in Antwerpen door mijn lichaam stroomde, blijft niets meer over. Enkel een onzekere twijfelachtige stroom van gedachten. Deze langverwachte show vult mijn (te) hoge verwachtingen niet in.
Misschien had het me niet moeten verbazen? De slechte ticketverkoop was al een teken aan de wand. Zelfs een verdomd goede promo actie vanuit Live Nation, 2 tickets kopen voor de prijs van 1, kon niet beletten dat het Sportpaleis schamelijk gevuld was. Een volledig afgesloten bovenverdieping, lege rijen doorheen de zaal en een maar voor de helft gevuld middenplein, maakten dat al voor de aanvang van de show de sfeer er niet in zat.
De schoonheidsfoutjes, zoals een niet werkende lift of jasje dat loskomt, deerden niet en werden goed opgevangen door de ervaren artieste. Het was de ineengeknutselde show die een zangeres van dit format niet waardig was. Het publiek werd getrakteerd op maar liefst acht onsamenhangde acts op nog geen anderhalfuur tijd. Dit maakt dat al voor de flow in het concert zat deze al werd afgebroken. Van futuristiche elementen in de eerste act, naar een vuurgevulde tweede act, naar een religieuze vierde act, enzovoort. Daarenboven worden haar oude klassiekers zoals ‘Genie in a bottle’ onrechte aangedaan door deze in een ‘nieuw jasje’ te steken. Don’t mess with a good thing!
Al waren er gelukkig wel enkele toppers, met name haar ballads die haar prachtige krachtige stem mooi in de verf zetten. Zo was ‘The Voice Within’ een schot in de roos. En ook het nummer ‘Twice’ van haar laatste album ‘Liberation’ wordt met volle overtuiging en de nodige uithalen gebracht tot groot plezier van de zaal. Om dan af te sluiten met een trip down memory lane, de theme song van Mulan en tevens Aguilera’s eerste hit en auditie voor haar eerste album, ‘Reflection’. Dit is Aguilera ten top. Spijtig genoeg kan ik mijn twee favorieten ‘Say Something’ en ‘Beautiful’ niet mee opnemen in dit lijstje.
Christina Aguilera blijft voor altijd in mijn hoofd geïmpregneerd als pop prinses van de jaren 90 en nillies die mee mijn muzikale jeugd heeft gevormd. En geen enkele slechte show verandert daar iets aan. You go girl!
