Gustaaf ontstond in 2005 nadat enkele afgestudeerden van de Stedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans Dendermonde wilden bewijzen dat er wel degelijk nog leven is na de academie. Originele locaties en zelf geschreven teksten vormden de sleutels om het publiek te verrassen. Gustaaf bracht al 'De ondergang van de Titanic', 'Café d'amour' (1 en 2), 'In memoriam', 'Ode aan de mèt', 'De doagen', 'Plastiekezak' en 'Kalleke Step en de man in de toren'. 'Het eindeloos geduld van 3 dagen' is onze negende voorstelling.
Het eindeloos geduld van 3 dagen
Naakter dan je hand kan je niet naakt zijn.
Naakter dan je ogen kan je niet naakt zijn.
Naakter dan je neus, je oren, je hals, kan je niet naakt zijn.
Naakt is wat zich toont, zonder meer, zonder iets, en dat is alles wat het is.
Mario is postbode. In een klein Italiaans dorp met als bijnaam de keutel van het hondje van Onze Lieve Heer. En die heeft zelfs geen hondje. Mario is verliefd op Beatrice, de dochter van cafébazin Victoria. Maar hij bezit de woorden niet om haar hart te veroveren.
Tot hij op een dag een hoop brieven moet bezorgen aan de beroemde dichter die zijn intrek heeft genomen in een huis op de berg. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee. De dichter leert Mario een nieuw en machtig wapen kennen waarmee hij het hart van Beatrice moeiteloos zal kunnen veroveren: metaforen. Maar is het dorp wel klaar voor Mario's mooie woorden?
Het gesis van sardines op de grill. En wijn. Tango en tarantella. En wijn. Een verhaal dat zowel aandoenlijke humor als ontroerende romantiek bevat. En wijn. Een zaal die we konden ombouwen tot het terras van een Italiaans café. En nog eens wijn. Meer hadden we niet nodig om met veel enthousiasme met deze tekst aan de slag te gaan.
'Het eindeloos geduld van 3 dagen' is gebaseerd op het boek 'De postbode van Neruda' van Antonio Skarmeta en de beroemde film 'Il postino'. Wim De Wulf maakte een hedendaagse bewerking voor het Gentse gezelschap Ultima Thule.