De zomervakantie, én daarmee het festivalseizoen, is gestart. Na maandenlang ongeduldig te hebben staan popelen voor dit langverwachte weekend, is het eindelijk zo ver. We strijken neer op Belgisch trots Rock Werchter. Dit bekende popfestival, oorspronkelijk maar één dag, is uitgegroeid tot Belgisch grootste en is reeds toe aan zijn 45ste editie. Op Rock Werchter kan iedereen aan z’n trekken komen qua muziek: van rock tot pop tot dance. Vier muziekpodia zijn beschikbaar gesteld om de resem bands te kunnen huizen. Daarnaast zijn er over het festivalterrein ook tal van entertainment stands verspreid om voor de nodige ontspanning te zorgen. Ik start mijn eerste Rock Werchter all-out ervaring woensdagavond op de camping. Die dit jaar zelfs vroeger zijn deuren opendeed om de massa kampeerders op te vangen waarvan er al vanaf half 9 (!) stonden te wachten. En hier wordt al snel duidelijk dat de stemming erin zit.
Opgezwierd door Eva De Roo trekt het eerste feestje op gang in Casa Bacardi op camping The Hive. Gesetteld op de camping en na een korte, toch wat koudere nacht dan verwacht, betreden we de weide op zoek naar Zwangere Guy in The Barn, één van de vier muziekpodia. Otto-Jan Ham neemt dit jaar de presentatie voor rekening en dat doet hij heel enthousiast. Zo stelt hij Zwangere Guy voor als koning van Brussel, maar nu ook koning van Werchter. En niets is minder waar. Ondanks het vroege middaguur domineert Zwangere Guy The Barn als zijn rijk. Met zijn down-to-earth rapmuziek en grappige mopjes, zelfs ten koste van ‘Rock’, of ‘Pop’ Werchter ?, krijgt hij de zaal volledig mee. Een betere opener hadden we niet kunnen vragen.
Op naar de volgende band, Black Box Revelation in KluB C. En al snel ben ik onder de indruk van het palmares van de band. Geeft mijn vriend nog de opmerking na 15 minuten dat het wel niet slim is om hun bekendste nummers als eerste te spelen, heef de band enkel maar bekende nummers. Deze worden vol allure gebracht door kanariegeel geklede zanger Jan Paernoster en drummer Dries van Dijck. Zo laten ze het publiek ‘Warhorse’ zingen en sluiten ze het nummer niet één, maar drie keer af. Het moet perfect zijnt toch? Dit vol pleziere van het publiek die enthousiast blijft mee gieren. Ik pik nog snel het prachtige nummer ‘Bitter Sweet Symphony’ van Richard Ashcroft mee buiten op het grote scherm aan The Barn, en laat me mee vervoeren op ‘Riptide’ van Vance Joy aan de Main Stage vooraleer me te bewegen naar The Brewery voor een korte pre-party als prep voor headliners Bastille en Pink. Naarmate de grotere namen komen, wordt ook het showelement krachtiger. Zo opteert de Britse band Bastille voor een grote draaiende klok on stage waarop alle bandleden plaatsnemen op één of ander moment, zelfs de trompetist. Spijtig genoeg laat Bastille ons vanavond niet veel nieuws zien. Enkele Nederlandstalige woordjes, een aanklacht tegen het vertrek van het VK uit de Europese Unie, een dramatische regenjas en het steeds succesvolle ‘Rythm is a dancer’ maken het wederom een tof, dansbaar optreden, maar niet vernieuwend.
Daarin slaagt Amerikaans rock/popchick Pink wel. Een vrouw met ballen en een vrouw om U tegen te zeggen. Nog steeds ben ik na aan het zinderen van de show van gisteren. Oké toegegeven, haar halte op Werchter maakte deel uit van haar ‘Beautiful Trauma’ tour. Dus wellicht is er wat meer showelement te verwachten, maar zo over the top had niemand zien aankomen. Toch niet op Rock Werchter alleszins. Alles wat je maar kan bedenken is de revue gepasseerd. Een roos gekleurde podium met matching lantaarnpalen als starter, een prachtig uitgevoerd modern danstafereel, diverse dansroutines, acrobatische touren waarin de zanger samen, en alleen zich boven het podium en als afsluiter zelfs boven het publiek zweeft. Dit alles getopt met maar liefst vier keer vuurwerk. Dit alles voert de Amerikaanse vlekkeloos zingend (!) uit. En als dat nog niet genoeg is, had zo goed als elk nummer ook zijn eigen, toepasselijke outfits. Veel pauzes zal je misschien denken? Maar nee, een sadistisce cartoon intermezzo als intro voor ‘Funhouse’ en een empowerement clipje dat pleit voor eerlijkheid en gelijkheid, alsook een speech naar haar dochter toe dat een ander voorkomen niet gelijk is aan lelijk zijn, zorgen dat er geen moment van verveling is. Integendeel. Niemand kan zich stil houden. Wat een uitmuntende fysiek moet Pink hebben om deze show op poten te kunnen zetten. Wie kan dit nog toppen! Mijn benen hebben er alvast de fut niet meer voor door het vele heen en weer gewandel tussen de podia en hevige geshake op Pink. Laat ik nog maar wat energie bewaren voor de afsluiter van morgen, de Amerikaanse rock band Tool.