Britse singer-songwriter Sam Smith hield gisteren halt in een uitverkocht Sportpaleis met zijn ‘The Thrill of It All Tour’. Korte samenvatting: hij domineerde de avond.
De jonge zanger is één brok talent. Hij brak op twintigjarige leeftijd al door als featured artist op Disclosure’s ‘Latch’. Een jaar later scoort hij nogmaals. Dit keer samen met Naughty Boy voor het catchy ‘La La La’. Van daaruit is het smooth sailing voor deze talentvolle vocalist. Hij scoort hit na hit, krijgt talloze nominaties en wordt beloond met een American Music Award voor ‘Favorite Male Artist – Pop/Rock’. De kerst op de taart zijn de Academy Award en Golden Globe Award die Smith ontvangt voor ‘Best Original Song’ voor het themalied voor de James Bond film Spectre, het pakkende ‘Writing’s on the Wall’.
Het meeste van Smith’s repertoire beslaat melodramatische nummers. Daarom werd er in het Antwerpse Sportpaleis ook geopteerd voor een volledig zittend publiek. Dat wil echter niet zeggen dat er geen plezier gemaakt kan worden. In Smith’s woorden: “I know my music is a bit depressing. But I’m going to do my absolute hardest to make you leave this room feeling happy.”. En zo gezegd, zo gedaan.
De avond was gewoonweg perfect in elkaar gestoken. Rustigere nummers zoals ‘One Last Song’ en ‘I’ve Told You Know” werden afgewisseld met meer up tempo songs zoals ‘Money on My Mind’ en ‘Omen’ , alsook enkele goedgebrachte covers ‘His Eye Is On The Sparrow’ waarbij Smith en zijn back-up zangers zich verzamelden rond de pianist.En ‘Best Things In Life Are Free’. Smith zorgde bij deze laatste nummers zelfs voor een ware singalong.
Zelfden heb ik zo een massale synchrone reactie gezien dan wanneer de zanger ergens om vroeg. Zwaaien, klappen, meezingen of lichtjes aansteken. Al zijn verzoeken werden massaal ingevuld. De, nog maar, vijfentwintig jarige jongeman kreeg iedereen moeiteloos mee. Hij sprak de de verschillende nummers ook moeiteloos aan elkaar en verzocht iedereen om vanavond met hem op reis te gaan en zijn problemen voor enkele uren aan de deur achter te laten. Maar niet alles was serieus. Hij zorgde ook voor grappige momentjes met uitspraken als “This room is fucking huge.”, als hij het publiek voor de eerste maal aanspreekt, en “How fucking dramatic was that!!” na het brengen van ‘Writing’s on the Wall’. En dat was het ook! De spanning werd al vanaf het begin opgebouwd. Een kort intermezzo van pianist en violist laat al teasend de eerste James Bond achtige tonen horen als Smith even van het podium verdwijnt. Terwijl gaat de imposante driehoekachtige structuur achteraan het podium traag open en Smith keert terug om zich statig in de spotlight te positioneren vooraleer te starten aan een imposante vertolking van het Spectre themasong.
Ook zijn andere nummers zijn goed opgebouwd. Startend met enkel Smith’s stem, hier en daar lichtjes ondersteund door enkele pianotonen, vooraleer weer de bas eronder te zetten, alsook zijn 4 ervaren backup zangers. Die ook even hun moment in de spotlight krijgen tijdens het nummer ‘Baby, you make me crazy’ waar zij de vocals volledig voor hun rekening nemen. Ook hier wordt weer duidelijk dat Smith een vuur heeft aangewakkerd dat niet gedoofd kan worden als het gezwaai en gewieg van het publiek blijft volharden ookal ontbreekt Smiths aanwezigheid on stage.
Veruit één van de beste optredens die ik ooit heb mogen meemaken. Zie dat je er de volgende keer zeker bij bent!
