Vorig jaar opende het nieuwe theatergezelschap Mémoire Perdue zijn deuren, dit weekend waren ze reeds aan hun tweede theaterstuk toe. Na het succes van Skylight met Hans Ligtvoet en Nathalie Wijnants, pakken ze nu uit met Duivelsengel, een stuk geschreven door Nick Porter in een regie van Nick Delafontaine.
Het verhaal is geen gelukkig sprookje, integendeel. Het gaat over het leven van de familie Broex. Twee jaar geleden had dochter Caroline een zwaar ongeluk waardoor ze permanent in een rolstoel belande. Eva is overtuigd dat ondanks dat Caroline niets kan zeggen of amper bewegen, ze wel alles hoort, alles meemaakt en alles aanvoelt. Haar vader ziet haar eerder als een sansevieria en gelooft hier niets van. De twee geraken uitgeblust en zitten opgesloten in hun eigen huis. Tot op een dag de redding nabij is. Een vroegere vriend van Caroline, Maarten, botst op straat toevallig tegen haar vader op. Meneer Broex heeft er geen vertrouwen in en loopt door, tot Maarten plots voor zijn deur staat om zijn portefeuille terug te brengen. Eva is direct verkocht aan die lieve en galante man. Eindelijk bezoek! Als Maarten zijn liefde voor Caroline verklaart, is Eva in de zevende hemel. Ze ziet het leven weer wat rooskleuriger met Maarten erbij en kan zijn hulp best gebruiken. Na heel wat overtuigingskracht mag hij uiteindelijk enkele dagen blijven logeren. Al is meneer Broex daar niet echt gelukkig mee, hij vertrouwt de man voor geen haar! Vooral omdat Caroline niet kan bevestigen dat ze hem kent en ze nooit iets over hem gehoord hebben. Maar was dat wel zo’n goed idee? Is Maarten wel wie hij zegt dat hij is? Betreft het de duivel of een engel die uit de lucht gevallen is?
U kan dit alles te weten komen door gewoon te gaan zien. Duivelsengel is geen komedie maar de acteurs zorgen toch af en toe voor een streepje droge humor waardoor het stuk toch een beetje minder zwaar wordt. Een drama en psychologische thriller zijn een betere beschrijving voor het stuk. Het is geen licht stuk en daarom ook 16+. Het vertelt de harde realiteit die ergens herkenbaar is, maar ergens ook niet. Iets dagdagelijks dat voor sommigen een ver van hun bed show is, maar bij andere dagelijkse kost. De rol van Caroline is toch wel opmerkelijk. Pascal Wouters nam deze zware taak op zich en doet dit schitterend. Pascal moet gedurende het hele stuk in een rolstoel zitten en een niet zo comfortabele houding aanhouden. Geen enkel moment in het stuk verslapt ze hierin wat echt knap gedaan is. Daarbovenop mag ze niets zeggen en enkel met haar gezicht en enkele geluiden spreken. Toch slaagt ze erin om het publiek duidelijk te maken wat ze wil of niet. Alleen is het voor haar moeder Eva niet altijd duidelijk. Birte Adriaenssen kruipt in de huid van de ietwat naïeve maar gevoelige moeder. Het verdriet en de onmacht zijn dan ook van haar gezicht af te lezen, al komen de lichtjes in haar ogen wel even terug als Maarten op het toneel verschijnt. Duivelsengel Maarten wordt op sublieme wijze vertolkt door Aron Wade. Hij laat perfect de tweestrijd zien tussen de duivel in zich en het engeltje dat hij laat zien aan het onschuldige gezin. Hij speelt met het publiek en pakt ze zo mee in zijn kant van het verhaal. Hij jaagt hen misschien zelfs wel een beetje schrik aan. Zijn integrerende blik laat je niet los en doet je zelfs kippenvel krijgen. De enige die hij niet echt overtuigd krijgt is de vader van het gezin, gespeeld door Bert van Poucke. Hij laat tegelijkertijd zoveel emoties zien, een vader die verdrietig is omdat zijn dochter er niet meer echt is, een schuldgevoel, een kwaadheid waar hij geen blijf mee weet en het wantrouwen naar de duivelsengel toe. Eén blik, één mimiek, één houding zegt veel bij Bert en dat maakt zijn vertolking juist zo mooi. Het zijn ook vooral zijn droge opmerking in combinatie met die van Aron dat het publiek toch enkele malen aan het lachen bracht.
Door de hardheid van het stuk kan je moeilijk zeggen dat het een prachtig theaterstuk is, maar de manier waarop de cast deze rollen vertolkte was dat wel. Je krijgt allerlei emoties binnen, je leeft mee met het gezin, voelt hun verdriet, het geluk als er iemand opdaagt en de teleurstelling en de woede als je ziet wat die persoon achter hun rug allemaal doet. Duivelsengel weet je perfect te raken maar zorgt toch dat je niet met een slecht gevoel naar huis gaat. Enkele luchtige quotes in het stuk zorgen toch dat de glimlach af en toe verschijnt wat het stuk al een stuk minder zwaar maakt. Bovendien blijft het stuk spannend tot op het einde. Het houdt je elke seconde op je puntje van je stoel en houdt je heel de tijd geboeid Het decor is eenvoudig maar passend. Enkele rollen behangpapier, een commode, een tafel met stoelen, een salon en een rolstoel, sieren de eenvoud waarin het gezin leeft. Door middel van licht slagen ze erin bepaalde sferen te creëren waardoor je duidelijk in verschillende momenten van de dag of andere situaties zit. Een mooi moment is onder andere wanneer de duivel op een balkonnetje verschijnt. Een straaltje licht op zijn gezicht, kijkend naar het meisje in de rolstoel die in een pikkedonker decor zit, met enkel haar en haar rolstoel belicht. Een momentje dat even rust en kippenvel bezorgt, maar je zoveel vertelt. De duivelse momenten worden dan weer getypeerd door een fel rood licht dat alles een eng kantje geeft. Aan alles werd gedacht en het stuk werd tot in de puntjes uitgewerkt.
We kunnen alleen maar besluiten dat het stuk echt een must-see is! De cast en regisseur Nick Delafontaine leverde een prachtig pareltje af waarvan je achteraf alleen maar spijt van kan hebben als je het niet gezien hebt. Je kan nog vlug tickets bestellen want het stuk speelt nog slechts t.e.m. 11 maart in theater Het Klokhuis! Al moet je wel snel zijn want de kaarten vliegen de deur uit!
Voor meer info en tickets kan u terecht op: www.memoireperdue.be
