Het nieuwe album van Alanis Morissette komt aardig dicht in de buurt van de kwaliteit van “Jagged little pill”, het album waarmee ze wereldbekend werd in 1995. Dertien jaar en enkele albums later is ze meer dan ooit terug om opnieuw haar plaats in te nemen in de hedendaagse popmuziek. De samenwerking met haar nieuwe producer, Guy Sigsworth, zorgt voor een verfrissende bries door het hele album. Enkele nummers dragen echter nog de woede mee die vooral op Jagged little pill te horen was. Flavours of Entanglement straalt maturiteit uit, met opnieuw erg sterke lyrics, en een onberispelijk muzikaal en vocaal vermogen van Alanis en artiesten.
Over de songs op het album kunnen we kort en vooral erg lovend zijn. De cd gaat over 46 minuten nooit vervelen en het is moeilijk om een slecht nummer te vinden. “Underneath” is de eerste single die uitkomt uit dit album. Een veilige keuze moet gezegd, het nummer is zacht met een herkenbaar refrein. Het belooft niets dan goeds voor de volgende singles!
Met “Citizen of the planet” zet Alanis het album meteen goed in, het nummer begint erg zachtjes en heeft een iets ruiger refrein. Het loont dus zeker de moeite te blijven luisteren tot na het eerste refrein.
Op nummer twee vinden we “Underneath” wat hierboven is besproken. Nummer drie is “Straitjacket”, pure elektro-pop met een vleugje ondeugendheid. Erg catchy, een refrein dat blijft hangen! Nummer vier, “Versions of violence” is een krachtige rockballad, veel beter vindt men niet op Flavours of Entanglement…
Op vijf draait “Not as we” een beetje traag na de vier vorige toch wel erg sterke nummers. Een prachtige ballad, die meer tot zijn recht zou zijn gekomen op het einde van de plaat. Op nummer zes en zeven vinden we “In praise of a vulnerable man” en “Moratorium”. Weinig over te vertellen, leuk om te luisteren maar geen hoogvliegers.
Nummer acht “Torch” is meer dan een vermelding waard. Ongetwijfeld de meest krachtige tekst op de ganse plaat. Een echt luisternummer, dat je maar al te graag nogmaals draait om het volledig te begrijpen.
Naar het einde toe vinden we op nummer negen en tien opnieuw wat twee nummers die meer pop zijn en wat tempo bevatten. “Giggling again for no reason” en “Tapes” zijn leuk om luisteren en laten nog net de marge over die van een goed nummer een steengoed nummer maakt. Zo vinden we op nummer elf zeker één van de beste tracks van het ganse album.
“Incomplete” is de perfecte afsluiter van dit album. Een nummer dat je best enkele keren hoort alvorens het je in je greep krijgt. Samen met het leuke popdeuntje maakt de tekst dit nummer geheel af!
Als eindbesluit kunnen we kort zijn. Een dijk van een album, met vernieuwende songs, sterke lyrics en een erg volwassen Alanis die nog steeds een prachtige stem kan etaleren. Een echte aanrader, en niet enkel voor de fans van deze Canadese diva.