Afgelopen virjdag, de 8ste dag van de Lokerse Feesten, was het de beurt aan North Mississippi Allstar Duo, Gabriel Rios, Robert Plant & The Band Of Joy en Paolo Nutini.
Om 20u werd de spits afgebeten door het North Mississippi Allstar Duo. Deze bluesjamband rond Luther en Cody Dickinson wordt al jarenlang bejubeld door Robert Plant. Dat dit duo ooit hoge toppen zou scheren, was echter niet te verwonderen: ze zijn immers de zonen van de overleden rocklegende Jim Dickinson. In basisbezetting – gitaar en drums- brachten zij het Lokerse publiek al serieus aan het shaken.
Daarna was het de beurt aan de ‘Gentse’ Puertoricaan Gabriel Rios. Dit optreden kon niet mis lopen met enthousiast jazzwonder Jef Neve aan de piano en meesterpercussionist Kobe Proesmans. Rios bracht een mooie mix van bekende nummers (denk aan ‘Broadday Light’, ‘Angelhead’ en ‘Dauphine’) en minder bekend werk. Dat hij het publiek trakteerde op een aantal Spaanstalige nummers, kon ons ten zeerste bekoren. Ook al woont Rios in New York en beheerst hij het Engels perfect, we voelen dat hij nog altijd meer gevoel kan leggen in zijn moedertaal. Hij straalt een ongekende warmte uit met deze songs, en die warmte werd duidelijk vertaald in het heupwiegen van talloze vrouwen in het publiek.
Dat Robert Plant, voormalig frontman van Led Zeppelin, samen met zijn Band Of Joy de headliner van deze avond was, was duidelijk te merken aan de talrijk aanwezige vijftigers met ruwe baarden en uitgedunde wilde haardos. Dit publiek was gekomen om nummers te horen van Led Zeppelin en om zo nostalgisch terug gevoerd te worden naar hun wilde jeugdjaren.
Plant deed bij zijn eerste nummer, ‘Black Dog’ (inclusief gegoochel met microfoonstandaard), wat van hem verwacht werd. Opwinding, vreugde en gejuich bij het publiek! Plant is een icoon, een echte frontman, maar dit wil echter niet zeggen dat hij zelf constant in de spotlights wil staan. In ‘Somewhere Trouble Don’t Go’ geeft hij zijn microfoon met plezier af aan gitarist-sidekick Buddy Miller. In ‘Shine It All Around’ is een overduidelijke glansrol weggelegd voor Darrel Scott.
Plant deed wat weinigen hem tijdens deze editie van de Lokerse Feesten voordeden: het publiek trakteren op een heerlijk bisnummer. Zo was ‘Gallow’s Pole’ de kers op de taart van een strak optreden. Toch konden we enkele licht teleurgestelde blikken van het publiek zien. Hadden ze dan écht ‘Stairway To Heaven’ verwacht?
Na het optreden van Robert Plant & The Band Of Joy konden we ineens wel zeer dicht bij het podium geraken. Blijkbaar was het voor de wilde vijftigers genoeg geweest en zaten ze niet meteen te wachten op de 24 jarige Schotse singer-songwriter Paolo Nutini. Starten deed hij sterk, waardoor het publiek even terug energie krijgt. Zijn stemtimbre doet ons erg denken aan de jonge Bob Marley en bij momenten zelfs aan Otis Redding. De mix tussen ska, reggea en poprock zorgt dan wel voor afwisseling, toch kan dit Schots-Italiaans meisjesidool ons niet blijven boeien. De set is te chaotisch om interessant te blijven. Er zit duidelijk potentieel in Nutini, toch moet hij zijn performance verfijnen.(J.O.)